Zo, twee jaar na eertse bezoek samen met Ruth, ben ik inmiddels alweer bijna een week op mexicaanse bodem... Gerust gezegd niet volledig voorbereid op deze aktie. Zat met mijn slippers in het vliegtuig en na aankomst in Mexico-city realiseerde ik mij dat 2240 meter boven zee-niveau toch een stukje kouder is dan het warme Panama... mmmhhh. Mexico is behoorlijk Amerikaans, lang leve de Starbucks!!! Riep warme herinneringen op van mijn jaar met Sigrid dus ik kocht een stukje chocolate-cheesecake voor 35 peso. Diezelfde dag ging ik een mexicaanse chip kopen voor mijn te snelle panamese SonyEricsson-mobiel, die ik lang leve de techniek ook hier kan gebruiken. (Geen idee waarom dit systeem in Costa Rica nog niet bestaat). Maargoed, wat een contrast, hier betaalde ik slecht 75 peso`s voor en dat is omgerekend 5 pleuries of twee en een half stukkie cake van Starbucks! Nah moe! Gekkenwerk of niet? Maargoed, dik in de stress om mijn groep op te halen op het vliegveld. Costa Rica is overzichtelijk en klein, maar het vliegveld in Mexico, daar valt echt geen touw aan vast te knopen. Wat een mensen! Gelukkig kreeg ik hulp van een collega die net haar groep had weggebracht, anders was het gelijk al op een drama uitgelopen. Enne, een goed begin is het halve werk, weten we allemaal. Maargoed, best wel op van de zenuwen, want wat weet ik nou van Mexico??? Tequilla, Corona en Mexicaanse dekentjes?, daar red je het natuurlijk niet mee. Gelukkig had mijn moeder me wat boeken opgestuurd die wonderwel een dag van tevoren aan waren gekomen (lang leve de post), maar echt veel tijd om te studeren was er niet met die twee vrije dagen die ik had tussendoor. Maargoed, de groep lijkt het heel rielext op te nemen dat ik deze reis voor het eerst doe. Heb ze gezegd dat ik gewoon elke dag moet studeren om ze de volgende dag wat voor te schotelen in de bus, en daarnaast de chauffeur leegtrekken aan wat het ook moge wezen dat de mensen willen weten... Vandaag gingen we naar een meertje om wat te varen met een bootje. We zouden een colonie apen aantreffen op een eilandje. Ik weet wel wat van apen af, in elk geval van de vier soorten die voorkomen in Costa Rica. Ik hoopte dus de blits te kunnen maken met mijn apenkennis, maar van deze dikke gedrochten die daar op dat eiland zaten, die zijn in geen enkele dieren-encyclopedie terug te vinden, daar ben ik zo goed als zeker van... Een of andere thaise aapsoort, zo lelijk dat het het daglicht nauwelijks kan verdragen, vol met wijnvlekken, en dik... niet te kort! Een expiriment van de Universiteit van Veracruz, maar nu meer een toeristische attraktie. Ook ik had braaf een zakje met pinda`s gekocht, zonder idee te hebben wat aan te treffen. Na het zien van die apen heb ik ze zelf maar opgegeten. Die apen zijn door al die nootje zo vetgemest dat ze amper nog in staat zijn om die afstand van een halve meter naar dat nootje toe af te leggen. ¨Dames en heren, dit is een uiterst zelfzame aapsoort, normaal alleen te zien in Thailand. Hier wordt ons de kans geboden, aan de hand van langdurige expirimenten, wat de gevolgen zijn van een eenzijdig dieet en weinig lichaamsbeweging. Gooi nu wat nootjes voor een live-demonstratie!¨ Gelukkig waren er verder wat watervogels te bespeuren tijdens dit uiters vermakelijke boottochtje. Bij de eerste de beste slangenhalsvogel die overvloog zei de kapitein dat het een pato (eend) was... onze vogelaar. En ik maar denken dat ik niks weet, hoe kom ik erbij. Maargoed, Mexico, ik vind het fantastisch om terug te zijn. Ben ook excited dat ik nu op allerlei plekken kom waar ik nog nooit eerder geweest ben, en om mijn kennis over dit continent wat uit te breiden. Vandaag kreeg ik tijdens onze plaspauze langs de kant van de weg een plastuit aangeboden van een van mijn reisgenoten. Toen ik eenmaal volledig gecontroleerd door die tuit stond te sassen, riep dit herinneringen op aan de eerste keer dat ik zo´n ding gebruikte. Dat was met Ruth in de plaats Palenque waar wij toevallig morgen heengaan. We bivakkeerden in een schattige cabaña, midden in de jungle, vlakbij de ruines van Palenque en het regende dat het goot. Ik moest plassen dus besloten we dat ik dan de tuit maar moest gebruiken vanuit onze cabaña. Dat verliep niet helemaal vlekkeloos, maar dat had ook ergens anders aan kunnen liggen... Met die plastuit aan mijn kruis, moest ik denken aan iets wat Bernard me laatst zei: ¨Als je terugkijkt naar jezelf en waar je nu bent, in vergelijking met een, twee, drie jaar geleden en je komt vooruit, dan ben je goed bezig¨. En Bernard je hebt gelijk, vandaag realiseerde ik me weer hoezeer ik het juiste pad bewandel! Ik ben gelukkig! Viva Mexico!
Saturday, October 09, 2004
Viva Mexico!
Zo, twee jaar na eertse bezoek samen met Ruth, ben ik inmiddels alweer bijna een week op mexicaanse bodem... Gerust gezegd niet volledig voorbereid op deze aktie. Zat met mijn slippers in het vliegtuig en na aankomst in Mexico-city realiseerde ik mij dat 2240 meter boven zee-niveau toch een stukje kouder is dan het warme Panama... mmmhhh. Mexico is behoorlijk Amerikaans, lang leve de Starbucks!!! Riep warme herinneringen op van mijn jaar met Sigrid dus ik kocht een stukje chocolate-cheesecake voor 35 peso. Diezelfde dag ging ik een mexicaanse chip kopen voor mijn te snelle panamese SonyEricsson-mobiel, die ik lang leve de techniek ook hier kan gebruiken. (Geen idee waarom dit systeem in Costa Rica nog niet bestaat). Maargoed, wat een contrast, hier betaalde ik slecht 75 peso`s voor en dat is omgerekend 5 pleuries of twee en een half stukkie cake van Starbucks! Nah moe! Gekkenwerk of niet? Maargoed, dik in de stress om mijn groep op te halen op het vliegveld. Costa Rica is overzichtelijk en klein, maar het vliegveld in Mexico, daar valt echt geen touw aan vast te knopen. Wat een mensen! Gelukkig kreeg ik hulp van een collega die net haar groep had weggebracht, anders was het gelijk al op een drama uitgelopen. Enne, een goed begin is het halve werk, weten we allemaal. Maargoed, best wel op van de zenuwen, want wat weet ik nou van Mexico??? Tequilla, Corona en Mexicaanse dekentjes?, daar red je het natuurlijk niet mee. Gelukkig had mijn moeder me wat boeken opgestuurd die wonderwel een dag van tevoren aan waren gekomen (lang leve de post), maar echt veel tijd om te studeren was er niet met die twee vrije dagen die ik had tussendoor. Maargoed, de groep lijkt het heel rielext op te nemen dat ik deze reis voor het eerst doe. Heb ze gezegd dat ik gewoon elke dag moet studeren om ze de volgende dag wat voor te schotelen in de bus, en daarnaast de chauffeur leegtrekken aan wat het ook moge wezen dat de mensen willen weten... Vandaag gingen we naar een meertje om wat te varen met een bootje. We zouden een colonie apen aantreffen op een eilandje. Ik weet wel wat van apen af, in elk geval van de vier soorten die voorkomen in Costa Rica. Ik hoopte dus de blits te kunnen maken met mijn apenkennis, maar van deze dikke gedrochten die daar op dat eiland zaten, die zijn in geen enkele dieren-encyclopedie terug te vinden, daar ben ik zo goed als zeker van... Een of andere thaise aapsoort, zo lelijk dat het het daglicht nauwelijks kan verdragen, vol met wijnvlekken, en dik... niet te kort! Een expiriment van de Universiteit van Veracruz, maar nu meer een toeristische attraktie. Ook ik had braaf een zakje met pinda`s gekocht, zonder idee te hebben wat aan te treffen. Na het zien van die apen heb ik ze zelf maar opgegeten. Die apen zijn door al die nootje zo vetgemest dat ze amper nog in staat zijn om die afstand van een halve meter naar dat nootje toe af te leggen. ¨Dames en heren, dit is een uiterst zelfzame aapsoort, normaal alleen te zien in Thailand. Hier wordt ons de kans geboden, aan de hand van langdurige expirimenten, wat de gevolgen zijn van een eenzijdig dieet en weinig lichaamsbeweging. Gooi nu wat nootjes voor een live-demonstratie!¨ Gelukkig waren er verder wat watervogels te bespeuren tijdens dit uiters vermakelijke boottochtje. Bij de eerste de beste slangenhalsvogel die overvloog zei de kapitein dat het een pato (eend) was... onze vogelaar. En ik maar denken dat ik niks weet, hoe kom ik erbij. Maargoed, Mexico, ik vind het fantastisch om terug te zijn. Ben ook excited dat ik nu op allerlei plekken kom waar ik nog nooit eerder geweest ben, en om mijn kennis over dit continent wat uit te breiden. Vandaag kreeg ik tijdens onze plaspauze langs de kant van de weg een plastuit aangeboden van een van mijn reisgenoten. Toen ik eenmaal volledig gecontroleerd door die tuit stond te sassen, riep dit herinneringen op aan de eerste keer dat ik zo´n ding gebruikte. Dat was met Ruth in de plaats Palenque waar wij toevallig morgen heengaan. We bivakkeerden in een schattige cabaña, midden in de jungle, vlakbij de ruines van Palenque en het regende dat het goot. Ik moest plassen dus besloten we dat ik dan de tuit maar moest gebruiken vanuit onze cabaña. Dat verliep niet helemaal vlekkeloos, maar dat had ook ergens anders aan kunnen liggen... Met die plastuit aan mijn kruis, moest ik denken aan iets wat Bernard me laatst zei: ¨Als je terugkijkt naar jezelf en waar je nu bent, in vergelijking met een, twee, drie jaar geleden en je komt vooruit, dan ben je goed bezig¨. En Bernard je hebt gelijk, vandaag realiseerde ik me weer hoezeer ik het juiste pad bewandel! Ik ben gelukkig! Viva Mexico!
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
dag meisje, wat schrijf je toch erg leuk. Fijn dat je het zo goed hebt, dat is toch wel erg bijzonder! Een volleerde toergeit in Mexico. dag popje,je moeder
Slangenhalsvogel?? Jenny je weet echt veel!!!! Leuk man, ik wil ook weer naar Mexico. Wordt echt langzaamaan gestoord in dit land... Gelukkig kan ik uitkijken naar mijn fijne huisje met Marc in de Pijp, voor de rest is het maar zo-zo(en dan heb ik het natuurlijk over werk en die jeugd van tegenwoordig, och och mensen...).
XX R.
Post a Comment