Cuba Libre!!!

Jaa hoor, daara zit ik dan alweer bijna 10 dagen in Cuba. Op dit moment zitten we in Santiago de Cuba en hebben we er alweer verschillende lokaties opzitten, allemaal volledig verschillend van elkaar. Inmiddels heb ik verschillende reizen achter de rug, maar voor zover kan ik wel zeggen dat dit een hele leuke en relaxte reis is, en ook wat groeps-samenstelling valt er niks op aan te merken. Ik ben op stap met tien oudere stellen ("de grijze golf") die stuk voor stuk mijn ouders hadden kunnen zijn. Hardstikke gezellig natuurlijk, ik voel me bijna het kleine meisje, maar net nog niet helemaal. Op dit moment zit iedereen klaar om mee te gaan naar een Salsa-les, maar die gast van de animatie komt gewoon niet opdagen. Ik snap er nix van. Dat is ook Cuba, mensen zijn totaal niet zakelijk of klantvriendelijk ingesteld... Kan het hun bommen, voor uitmuntend werk word je hier echt niet beloond en voor een salaris van $15 zou ik ook niet ineens de meest fantastische prestaties gaan lopen leveren. Zo stonden we met meerdere mensen aan de receptie in een hotel. De allervriendelijkste receptioniste was druk bezig een enorme zak vol muntjes te tellen. Ik vroeg haar of ze dat misschien kon doen nadat ze ons geholpen had, maar dat kon niet zei ze... Sta je dan met je nederlandse mentaliteit duimen te draaien en je ongeduld op de proef te stellen. Ook communicatie is een begrip dat niet goed is uitgewerkt door Fidel in zijn socialistische systeem. Zo raakte er een videocamera kwijt in een van de hotels. Godzijdank bleek de huishouding hem gevonden te hebben, een klein wonder op zich, maar de hoeveelheid telefoontjes ,en pogingen tot enige vorm van communicatie die daaraan verbonden werden, daar kan een boek over geschreven worden. Niemand weet ergens wat van, de desbetreffende persoon is spoorloos, de telefoonlijn drie dagen uit de roulatie en vervolgens de camera veilig opgeborgen in een kluis waarvan de sleutel bij een afwezige persoon geclaimd moet worden... aaahhh! Ik kan nog niet zeggen: "eind goed al goed" want dat moet nog maar blijken. De arme eigenaar is op de laatste dag nog met een huurauto die kant op gereden... ik hou mijn hart vast. Daarnaast, ook niet uit het straatbeeld weg te denkenin Cuba, al die mensen haciendo cola en todo lado. Rijen en rijen met mensen voor je kan het zo gek niet bedenken. Wachtend op de bus(die nooit komt en als die komt afgeladen vol is), voor de winkel, in de apotheek of waar dan ook. "Socialismo o muerto": is de slogan die Fidel hierop loslaat, jaaaa, wachtend in de rij zeker, zou ik ook het loodje leggen... En al die mensen rokend, liefst achter het loket, bij de bank, het postkantoor, hoort er allemaal bij! Sigatetten krijgen ze op de bon, vier pakjes per maand, que rico! Zelf ook een sigaar geprobeerd deze trip. Heej, je bent in Cuba of niet. Lekker is anders, maar staat in elk geval vereeuwigd (foto volgt nog, toch Rob?). Cuba, een bijzondere ervaring, een bijzonderleuke groep, ik ben tevreden, en nu weer tijd om naar Panamà te gaan. Want daar smaken de Cuba libres pas echt libre!!! Tot volgend jaar Cuba, eerst twee maanden vakantie.... yahoo

tres dias en Bocas....

Nou moe! Wat vliegt de tijd. Inmiddels heb ik die nare Viva Mexico-reis al tijden achter me gelaten, en heb ik zelfs de 3 uit vier-landenreis van Mexico-Guatamala-Belize-Honduras er zelfs alweer opzitten. Veel leuke dingen meegemaakt, en ook de reis zelf zit fantastisch in elkaar, een echte aanrader. Inmiddels zit ik weer op het internationale vliegveld van Panamá, en vlieg ik zometeen naar Cuba... Say what? Jaa echt waar. Nog nooit eerder geweest, maar nu is de tijd, voordat Fidel nog meer afstapjes over het hoofd ziet en er een einde komt aan het cuba zoals het nu is... Ik mag niet klagen, dat probeer ik dan ook niet te vaak te doen. Maargoed, Mexico achter de rug, Cuba voor me, maar dan nu mijn drie dagen vrij op Bocas... Om te beginnen kwam mijn casi-vriendje me ophalen op het vliegveld. Tijdens mijn afwezigheid hadden we elkaar regelmatig gemaild en zo afentoe gebeld. Elke keer leuke contacten, en ook de laatste paar keren dat ik in Bocas was, was het erg gezellig met hem. Dag voordat ik vertrok, realiseerde ik mij dat hij een huis zocht en ik er een leeg had staan, dus geheel onverwacht vond ik dus op de absolute valreep iemand om het onder te huren. Tussen Mexico en Cuba had ik dus afgelopen drie dagen vrij, en hebben we samen in mijn huis doorgebracht. Ookal zou het op liefdesgebied niks worden, dan zouden we het die drie dagen als vrienden ook wel volhouden, hadden we bedacht. Maarre het klikte prima en we hebben ons liggen bescheuren. Hebben ook een avondje bij Bernard gegeten wat heel gezellig was. En dan hadden we op mijn laaste dag, gisteren dus, de verjaardag van Bocas... een groot feest. Helaas regende het de hele dag, lullig voor alle mensen die in de stomende regen in optochten liepen. Maarre wij zaten op de eerste rang onder een afdakje op een terrasje en hadden het uitstekend naar onze zin. Panamezen hebben weinig reden nodig om feest te vieren, en drinken doen ze altijd, maar met dit feest gaan echt alle remmen los... que borrachera! Om 12 uur ´s middags begint de stemming er al aardig in te komen en om 23 uur ´s avonds zijn we uitgefeest een taxi ingerold... het was weer faaantaasties! Maargoed, vanmorgen om 8 uur weer kraakhelder in het vliegtuig en dan zometeen op weg naar Cuba!! Na de reis plak ik er nog een weekendje aan vast en ga ik mezelf op een spoedcursus Salsa zetten. Ik kan na twee jaar in Centraal Amerika zo langzamerhand niet meer wegkomen met: ¨Neeh, ik kan niet dansen...¨Schande... Maargoed tot zover ff een kleine update. Liefs Jenny