On my way home....

Deel 1: (Zondag ochtend) En daar zit ik dan: op het vliegveld van Cancun, ready to go home! Het was een heerlijke maand in Mexico, maar het beste van op vakantie gaan is wat mij betreft nog altijd het thuiskomen. Dat duurt dan nog wel ff, maar ik ben in ieder geval op tijd (wat ook niet altijd zo is) en op weg. En, heel belangrijk, de eerste hindernis “check in” heb ik succesvol weten te volbrengen. Zoals altijd als ik op reis ga, sleep ik ook dit keer veel te veel baggage met me mee. En inmiddels meer regel dat uitzondering, smokkel ik ook vandaag weer een aantal stekkies mee. Omdat ik met Mexicana eerst van Cancun naar Mexico D.F. vlieg, mag ik maar 25 kilo meenemen. Al sinds Guatemala sleep ik met een grote kartonnen doos, die gaandeweg volledig is volgepropt. Gisteren, tijdens het wegbrengen van de groep, heb ik deze doos al gewogen op het vliegveld, zodat ik vandaag niet voor verrassingen zou komen te staan. En idd bingo: 25 kilo schoon aan de haak! Dat betekende dus dat ik mijn rugzak met al mijn kleding etc moest meenemen als handbaggage. Omdat handbaggage niet meer dan 10 kilo mag zijn, had ik de afgelopen weken lopen broeden op een tot in de detail uitgewerkt plan om Mexicana te slim af te zijn. De enige losse schakel van mijn plan de vraag waar ik mijn tas bewaakt, maar buiten het oog van Mexicana, kon achterlaten. Een alleraardigst meisje achter de koffie- counter wilde wel mijn vriendin worden, ondanks de drie camera’s die op haar gericht stonden. Ik mocht mijn mega rugzak bij haar achterlaten en kon zodoende met mijn doos en handbaggage inchecken. Dit alles verliep gesmeerd, precies zoals ik al die slapeloze nachten gehoopt had. Door de douane heen vond ik dan toch weer een beetje spannend: bang dat iemand me erop zou wijzen dat deze tas ten eerste te groot is voor handbaggage en ten tweede zeer zeker te zwaar. Maar dat gebeurde niet, dus nu zit ik ontspannen dit verslagje te typen. Deel 2: (dinsdag ochtend) Zit ik met mijn goede gedrag weer op een vliegtuig te wachten. Dit maal in het nationale airport van Panama, met bestemming Bocas del Toro. Oorspronkelijke plan was om gisteren de nachtbus te nemen, maar dit feestje ging niet door. De afgelopen weken heeft het hier zo ontzettend geregend dat hele stukken van de weg zijn opgeslokt door de rivier en verschillende landverschuivingen de weg bedekt hebben met bergen aarde en modder. Duidelijk geval van overmacht, dus een vlucht geboekt voor vanmorgen. Met alle rommel die ik al bij me droeg, plus de andere spullen die ik in Panama nog op de kop heb getikt, stapte ik vanmorgen vol goede moed een taxi in. Al de extra baggage checkte ik op mijn dooie gemakje in bij cargo, das goedkoper namelijk. Bij binnenkomst in de hal vond ik het op zich wel opvallend rustig, maar er ging nog geen lichtje branden. Toen mijn amigo Rocket van AirPanama vroeg voor welke vlucht ik geboekt had, begon ik wat te vermoeden. “ Duhhuh, de 6.45 uur vlucht natuurlijk!” zei ik, zoekend om mij heen kijkend. “Jenny”: zei Rocket “ Het is 7.30”. Oh no, I did it again, I missed a plane!¨ Maar zoals altijd eigenlijk, had ik ook nu weer een excuus. Mijn telefoon, het hoerending, valt steeds uit waardoor ik de tijd opnieuw moest instellen. Das dus gisterenavond blijkbaar niet helemaal goed gegaan. Met dat Rocket en ik alsnog bezig zijn met inchecken, krijgt hij het bericht binnen dat het vliegtuig nog op de landingsbaan staat en niet kan vertrekken door het hondeweer in Chirique en Bocas del Toro. Kwam het toch nog allemaal goed, sterker nog, heb ik weer geluk gehad. Zitten al mijn medereizigers al sinds 6.45 te zweten in het vliegtuig, terwijl de laatkomers (ik ben inmiddels niet meer de enige) gezellig nieuws uitzendingen zitten te buizen in de wachtzaal. Er wordt gesproken over een regelrechte ramp. Sinds vanmorgen is er weer communicatie mogelijk. De afgelopen dagen was zowel de telefoon als internet afgesloten. Ggggrrr: het is nu 12.30 uur en we zitten nu gezellig met z’n allen in de wachtzaal. Het is nog maar de vraag of we hier ooit wegkomen…. Maar als je dan eenmaal in de lucht hangt, is het verrassingspakkketje van AirPanama een extra groot feest!

Wat vliegt de tijd, en wat vlieg ik in korte tijd van plek naar plaats. Nu lig ik lekker te zappen in mijn bedje in Cancun, terwijl ik twee dagen geleden nog wakker werd in Acapulco. Deze morgen in Acapulco liet ik de kans voorbij gaan om in de laatste paar uurtjes voor vertek een extra krokant korstje te kweken. In plaats daarvan lag ik in bed bij te komen van de borreltjes die nog genuttigd werden na “het laatste avondmaal” met de singles van de Fox Viva Mexico reis. Na geruime tijd te zijn weggeweest uit de mexicaanse routine van het reizen begeleiden, voelde deze reis voor mij ook een beetje als op vakantie gaan. Ondanks dat de route, de lokaties en excursies hetzelfde zijn gebleven, haal ik erg veel voldoening uit het feit dat ik als “amateur lekkerbek” precies weet wat ik in welk restaurant ga eten en waar we de ladiez-night kunnen vinden. De groep en de chauffeur zijn natuurlijk elke keer anders, en over beide heb ik niet te klagen. Dit keer werkte ik samen met Arthuro Garcia, een zeer vriendelijk en aandoenlijk meneertje met een bijna functionerend gehoorapparaat in één oor en zijn andere oor half uitgeschakeld. Om de gemaakte afspraken over te brengen, moest ik mijn woorden soms enige kracht bijzetten. Brullend door de bus om vervolgens een ander antwoord terug te krijgen, heerlijk. Tegen het eind van de reis werden we er allebei melig van. Fijne kerel en zeer goeie chauffeur! Daar bleken de mensen hetzelfde over te denken, want de lieverd kwam de morgen na het laatste avondmaal vertellen dat ie zo blij was met zijn fooi. Ook ik ben tevreden, kan straks thuis weer een aantal rekeningen betalen! Mijn eeuwige koopzucht kan ik deze reizen bevredigen met het kopen van spulletjes die straks in Bocas in een winkeltje komen te liggen. De eigenaresse heeft me strker nog $500 meegegeven om gelijk van start te kunnen gaan. Ik heb dus al verschillende gekko’s ingeslagen en had in het begin van de reis aluminium spiegels besteld. En daar ging het gisteren bijna helemaal mis. Op dezelfde morgen van mijn vlucht naar Cancun ging ik de spiegels ophalen. Deze morgen was ik er ook achtergekomen dat ik de spiegels niet kon meegeven aan een college, omdat zij een binnenlandse vlucht zouden nemen. Met mijn baggage zat ik inmiddels aan het maximum, dus zelf kon ik z eook niet inchecken zonder de bonus te betalen. Vervolgens leek ik “het” alternatief gevonden te hebben om de spiegels alvast naar Panama te sturen voor 80 dollar. Gelukkig had ik de priljante ingeving om eerst maar ff in te checken bij Mexicana, waar het natuurlijk retedruk was en de tijd langzaam wegtikte. Uiteindelijk absolute mission impossible, in een race tegen de klok naar Aeronexpress om de spiegels als nog op te sturen. $80 bleek het basistarief te zijn waar de kilo's bovenop werden geteld. Ahum, 33 kilo bleek in totaal $350 te kosten…. Een viervoud van wat die vervloekte dingen me gekost hebben. Dat feest ging niet door natuurlijk, en stond ik ook nog op het punt hiervoor mijn vlucht te missen. Om een lang verhaal kort te maken heb ik de spiegels en mijn hangmat moeten achterlaten om als een speer richtin Mexicana te sjeesen. Het einge wat ik nu nog kan doen is mijn vriend Arthuro bellen: “Hola Arthuro, ik heb een probleempje, zou je iets voor me kunnen doen?” Krijg ik vast iets anders te horen: “ Gracias mi vida, ik vond het ook prettig om met jou te werken!”. Probeer het eerst maar ff in een tekst message, denk ik.

Wordt vervolgd...

De regreso a Mexico!

Na meer dan een jaar is het eindelijk weer zover: ik ben terug in Mexico! Maandag vloog ik om 8 uur 's morgens vanuit Panama City met Mexicana Airlines naar D.F. Zoals altijd realiseer ik me te laat van tevoren dat de tijd begint te dringen. Ook deze keer moest ik in alle haast de dag van tevoren mijn tas nog inpakken. Al op het vliegveld kwam ik erachter dat ik mijn vest met lange mouwen in Bocas had laten liggen. Shit, want ik ben gek op die trui en in Panama krijg je gewoon de gelegenheid niet om zoiets te dragen. Daar is het altijd te heet voor. In het vliegtuig kon ik mezelf redden door een vliegtuigdekentje om me heen te slaan, en met kussen onder mijn oor sliep ik zelfs bijna door het ontbijt heen. Maar bij aankomst in Mexico tochtte ik bijna het vliegveld uit. Bah, het is ook altijd hetzelfde hier, wat niet gek is op deze hoogte natuurlijk. Dus nadat ik mezelf had ingecheckt in het hotel, en mijn favoriete straattentjes met mexicaanse delicatesses had bezocht, moest ik verplicht een trui scoren. Achter het paleis op het Zocalo was vroeger een enorme markt met kraampjes, kleedjes en een stroom van dringende en schreeuwende mensen. Daar zou ik die trui wel ff op de kop tikken, dacht ik. Maar helaas, tot mijn grote spijt, hebben ze die markt afgeschaft. Wat een teleurstelling. In een van de vele winkeltjes vond ik er eentje, en in een klein kraampje buiten vond ik ook nog een mooie wollen sjaal. Wat een feest: Hoe lang is het geleden dat ik een sjaal gedragen heb?

Vanmorgen verliet ik het hotel voor missie "chip voor mobiel", en na nog geen 100 meter gelopen te hebben, kwam ik daar ook in oog te staan met een batterij aan naakte vrouwen. Zoals eigenlijk altijd waar dan ook in Mexico, en helemaal in het Districto Federal, is er wel een of andere protestactie gaande. Staan deze vrouwen daar poedelnaakt, te demonstreren tegen de sociale problemen waar zij dagelijks mee te maken hebben. En loop ik daar als toerist te bibberen met mijn nieuwe trui aan en wollen sjaal om ... En dan sla je een andere hoek om, waar de politie verdekt staat opgesteld, in het geval dat de boel weer eens uit de hand gaat lopen. Ze staan daar met z'n allen, op hun gemakkie, gezellig in gesprek. Het schijnt de afgelopen vijf maanden aan een stuk door zo gegaan te zijn, en zonder gewelddadige confrontaties. Dus als de nootjesverkoper langskomt, wordt er rustig op los gesnackt. Gelukkig maar...

Maargoed, missie qua telefoon is geslaagd: mijn nummer is ( 00 52) 55 2500 0977, maar omdat Mexico zo'n enorm groot land is, werkt het in elke staat anders. En met een rondreis door meerdere staten, is dat niet echt handig.

Nu alleen nog op zoek naar mijn doos met boeken die ik vorig jaar heb achtergelaten bij het busbedrijf, en dan naar het vliegveld! Viva Mexico, deze keer met 18 singles: Jihaah!

Hamburguesas, eindelijk...

Ooit, eens lang, lang geleden had ik mijn vriendjes in Saigon getrakteerd op broodjes met een plakje vlees en kaas. Een fles mayo en ketchup erbij, die ze zelf mochten bedienen. "Ooh wat lekker, hamburgers!" zeiden ze, smullend op het balkon. Vanaf dat moment werd me regelmatig (te pas en te onpas)gevraagd, wanneer we nou weer eens hamburgers gingen maken. Meedere keren kwam het tot een vage belofte, waar ze hier in Panama uitermate goed in zijn en ook ik me vaker dan me lief is schuldig aan maak. "Als mijn ouders straks hier zijn met de kerst, na de verbouwing en toen weet straks als mijn moeder hier is". Alle bezoek weer naar huis, de verbouwing achter de rug, maar hamburgers... ho maar. En dan kwam ik weer eens nietsvermoedend op mijn fiets, rechtstreeks in een hinderlaag rijdend: " Wanneer gaan we nou hamburgers eten?" En vervolgens: "Je hebt het beloofd en beloofd is beloofd!" Jaaa, dan is het duidelijk dat er actie ondernomen moet worden. Dus heb ik een uitnodiging ophangen op een van hun favoriete hangouts in de straat. Deze kinderen ontgaat niet veel, dus ik maakte me geen zorgen of ze de uitnodiging zouden opmerken.

Op deze afgesproken morgen was er een probleempje in Bastimentos, wat iets meer tijd in beslag nam dan handig was. Met alle hamburgerbroodjes en boodschappen kwam ik Saigon binnen rennen. Om alles op tijd af te hebben, moest zelfs de timmerman helpen hamburgers omdraaien. We stonden nog geen 5 minuten in de keuken of de buurtvriendjes verdrongen zich voor de deur. Omdat het allemaal iets anders liep dan ik geplanned had, mochten ze helpen, wat misschien nog wel het allerleukste was. "Aha, nou weet ik hoe je hamburgers maakt" zei er eentje, toen hij zag dat ik een ei door het gehakt heengooide. En dat de broodjes voorgesneden uit de zak kwamen was ook een belevenis. Al voordat de hamburgers op de broodjes kwamen te liggen misten meerderen al een hap. Toen de hamburgers en de limonade op waren, konden we weer terug naar de normale orde van de dag. Voor deze kinderen is dat op zaterdag niet veel meer dan spelen en nog eens spelen. De afgelopen weken zijn ze druk in de weer met een giga koelbox (waar ze die vandaan hebben is weer een andere vraag) waar ze zeer creatief mee opgaan. De ene keer is het verstopplek, dan doodskist en zelfs als boot wordt ie gebruikt. Maar het doorsnee duw en trekwerk lijken ze ook niet zat te worden. In Saigon vervelen de kinderen zich nooit. En ik geniet van hun gekkigheid.

Nieuwste flyer Panama's Paradise

Saigoncito I

Rafael's House is een fantastische mansion geworden, en zodra het voor een paar dagen leeg staat zou het zo maar kunnen dat ik er ff kom genieten. Maar voor mij is Saigoncito toch de heerlijkste plek van de archipelago van Boccas del Toro. Mijn thuis!

Saigoncito I is het huisje waar ik 5 jaar geleden een "liefde op het eerste gezicht-ervaring" mee had. Ik kwam er te wonen en heb het stukje bij beetje opgeknapt. Uiteraard ziet het er vandaag de dag beter uit dan in de tijd dat ik er woonde. Dit dankzij de oprichting van de BV Panama's Paradise, dat mij de kans gaf om van mijn creatieve gehobby een heuse baan te maken! Nu verhuren we mijn oude huisje als carribsiche cabana, en ik kan het iedereen aanraden: wat een heerlijk huissie is dat!

Het huis is omringd door een gordijn van groen. In Nederland ging vanuit mijn kant weinig speciale belangstelling uit naar tuinieren. Er schiet me een zilverkleurig kerstboompje met kluit te binnen, die ik uit vrije wil tegen de betonnen schutting geplant heb op de Pieter Nieuwlandstraat in Utrecht. (Hoe groot zou die nu zijn?). En op de Dudosingel moesten we soms onkruid wieden of bolletjes planten, wat wel altijd gezellig was. Maargoed, das natuurlijk niks vergeleken bij de jungle die hier groeit als kool! Duidelijke favoriet is de heliconia, een bloem die in sommige gevallen 3 maanden lang mooi staat te wezen. Wat een emotie als je ziet dat er weer een bloem opkomt! Ik heb inmiddels een aardige collectie in de tuin staan. Te pas en te onpas neem ik stekkies mee. Ook Bastimentos heeft inmiddels een aardige hoeveelheid planten uit Saigon te verwerken gekregen.

Maargoed, Saigoncito I en II bevinden zich in het rustige, maar tevens levendige volksbuurtje Saigon genaamd. Op loopafstand van het stadstrand en met de fiets een kleine vijf minuten naar Bocas Town. De beide huisjes hebben ruime verandas en gaan grotendeels schuil achter een gordijn van tropische planten en bomen.

Vanuit de hangmat heb je een goed zicht op de dagelijkse bezigheden van de lokale mensen die om je heen wonen: school- en werkgaand verkeer, de ijsjesverkopers en de plaatselijke huisdieren. Op hetzelfde moment genietend van de vele kolibri's die de tuin bezoeken.

Het verblijf in Saigoncito laat je ervaren hoe het leven op een tropisch eiland is. Zon, zee en strand met heerlijk weer. Vanuit je huisje sta je in contact met de mensen en de natuur, maar voorzien van alle gemakken van thuis: Wireless internet, DirecTV, warm water douche, volledig uitgerustte keuken en je eigen banana-bike voor de deur. Een unieke ervaring!

In Saiconcito I is plaats voor 3 personen. Saigoncito II is een cabana met twee afzonderlijk afsluitbare deuren die een gezamelijke veranda delen. De eerste kamer heeft een twee-persoons bed en een badkamer. De tweede kamer heeft twee een-persoons bedden , een keuken en een badkamer. In Saigoncito II is dus plaats voor 4 personen. Prijzen van Saigoncito I en II zijn $50 per nacht. Prijzen per week zijn $250. Nog even en dan is onze website klaar: http://www.panamasparadise.com/

Rafael's house

Na maanden niks meer van mij vernomen te hebben, kan ik nu binnenvallen met de aangename mededeling dat de verbouwingen rondom Rafael's House allemaal achter de rug zijn. We zijn klaar!! Het huis is een plaatje geworden! Het heeft veel meer tijd en geld gekost, maar gelukkig is is het ook veel mooier geworden dan ik had kunnen dromen!

Rafael's House staat al meer dan 75 jaar pal aan de hoofdstraat in het centrum van Bastimentos, Old Bank genaamd. Volledig rerenoveerd, waarbij de carribische architectuur intact is gebleven. Het balkon aan de voorzijde van het huis biedt gelegenheid om een praatje aan te knopen met de lokale buurtbewoners, en de "whappin's" vliegen je dan ook om de oren. Het overgrote deel van de eilanders hier zijn afro-amerikaans en zij spreken een Jamaicaans engels dat voor de meeste onder ons nog moeilijker te ontcijferen is als spaans. Op het balkon staan de barkrukken die ik nog op de kop heb getikt toen ik bij Bernard werkte in de Pargo Rojo.

Rafael's House is een volledig uit de hand gelopen project geweest. Uiteindelijk zijn bijna alle muren tegen de grond gegaan. De enige muur die overeind is blijven staan is ironisch genoeg de muur waar ik op slag verliefd op werd. De boog in de woonkamer, gemaakt door de vader van Rafael. De meubels zijn oud, alleen opnieuw gestoffeerd. Het enige vertrek waar ik mijn fantasie de vrije loop kon laten gaan was de badkamer. De badkamer die ik aantrof was ook pas in de laatste decenia aangebouwd. De oorspronkelijke badkamer bevond zich pal aan het water. Er bleef een grote ruimte over voor de badkamer. Ik speelde al met de gedachte om een grote ovale badkuip neer te zetten met zo'n enorme douchekop erbij. Financiele berekeningen (en waarcshuwende berichten uit de rekenkamer) weerhielden mij hiervan. Gelukkig vond ik deze schitterende wasbakken, die een hoop goedmaakten.

Rafael's house heeft twee slaapkamers, die wij slaapkamer I en II genoemd hebben. Stiekem denk ik nog steeds in "Rafael's kamer" en "de mijne". In de periode dat we alles in huis op z'n kop hadden staan en volledig in constructie zaten, woonden we er samen. Lijkt alweer zo lang geleden. Vanaf het moment dat "mijn kamer" verhuurbaar is, ben ik weer terug gegaan naar Saigon. Rafael's appartementje onder het huis is nu ook klaar. Hij heeft het goed voor elkaar, zit er prinsheerlijk bij. Maar hij verdient het ook. Hij is degene die de mensen ontvangt, ze wegwijs maakt in huis en in Bastimentos en is tevens "watchyman".

Een nachtje slapen in Rafael's house kost tussen de $40 a 50 per kamer. Als je het hele huis huurt ben je $80 kwijt. Prijzen voor een week zijn $450. De slaapkamers hebben direct TV en binnenkort hebben we ook wireless internet. De keuken is volledig uitgerust, zelfs de licuadora ontbreekt niet. Nu hoef je alleen nog maar na te denken of je je tropische cocktail opdrinkt op de veranda met uitkijk op straat of op de baai van Bastimentos omringd door ruizende palmbomen.

Natuurlijk moeten er nog een aantal kleine dingetjes gebeuren. Zo ontbreken er nog wat planten in de nieuwe cayuco. En ook de website http://www.panamasparadise.com/ moet nog wat worden uitgewerkt. Maar dat komt allemaal nog. "Manana, manana": hoor ik jullie denken. Ik hou het liever bij poco a poco....

Bastimentos

Sinds januari huren we een huis in Bastimentos. Sinds die tijd zijn we hier bezig geweest met klussen, bouwen, verbouwen en verherbouwen... Een zeer moeizaam project, maar gelukkig zeker ook zeer de moeite waard. Ik werd verliefd op dit huis toen ik er een jaar geleden een pizza ging eten. Vervolgens liep ik maanden later met toersiten over het eiland, toen ik zag dat de pizzaria weg was. Ik raakte aan de praat met de eigenaar Mister Rafael. Binnen no time stonden we te onderhandelen over een huurprijs. Het is een schitterend carribisch huis, met vele ramen met luiken, en een mooie boog in de woonkamer. Ook de ligging is geweldig, pal aan de calle principal, niet breder dan een doorsnee stoep in een nederlandse woonwijk (autovrij dan wel). En we kijken uit op de baai van Bastimentos en de zee. Ook hier hebben we palmbomen in de achtertuin! Fantastische lokatie! Achteraf gezien behoorlijk impulsief gehandeld. Ik heb me enorm verkeken op de oudheid van het huis (60 jaar) en had geen idee van de bijkomende problemen. Zo werd bijvoorbeeld de electriciteit met een verlengsnoer afgetapt van de eerste de beste electriciteitspaal. Elke plank die we aanraakten bleek rot te zijn, en dan de daaronderliggende ook en de daar weer onder liggende nog erger... Drama, maar waar je aan begint moet je ook afmaken. Maargoed, inmiddels hebben we dus bijna het hele huis afgebroken en op nieuw opgebouwd. Alleen de boog in de woonkamer is nog origineel, zo ongeveer. Alle luiken zijn vervangen door mooie houten luiken. We hebben de kamers groter gemaakt en een nieuw balkon gebouwd aan de achterkant van het huis. Wat een lange adem moet je hebben om alles te krijgen zoals je het hebben wilt. We zijn nog steeds niet helemaal klaar. Keuken moet nog gebouwd worden, de wasbakken in de badkamer nog bevestigd, het dak nog verven, en natuurlijk de puntjes op de i zetten. Nog een maandje denk ik, of doe maar twee eigenlijk.... Rafael is zo trost als een pauw, dat begrijp je natuurlijk wel.

De aankoop van de huizen is inmiddels in volle gang. Twee weken geleden hebben opa en ik een reisje gemaakt naar de stad David, om een bezoek te brengen aan onze advocaat. Samen met hem hebben we een bezoek gebracht aan de notaris en het publieke register. Opa had een hypotheek bij de bank, en om een stuk van deze grond te kunnen verkopen, moest het hypotheek-vrij zijn. De schuld hebben we inmiddels afbetaald, en nu wachten we op de registratie van het stukje grond dat opa aan ons gaat verkopen. Zodra dit rond is, zogenaamd over twee weken, dan betalen wij het resterende bedrag en dan zijn we wettige eigenaren!! Spannend. Maargoed, de afgelopen tijd ben ik dus druk geweest met het opknappen van de huisjes. Verven, schuren, timmeren en dan een heleboel van dat. Tussen alle bedrijven door hebben de huisjes ook al gasten gehad, die stuk voor stuk zeer genoten hebben van hun verblijf in onze cabanas in Saigon. Het is dan ook een zeer gezellig stekkie, al zeg ik het zelf. We bevinden ons op een fietsafstand van 5 minuten van het dorp. Inmiddels is de weg verhard, dus geen eeuwige modderspetters achterop je schone t-shirt. De twee huisjes staan naast elkaar, omgeven door een tropische tuin met palm- en bananenbomen, verschillende soorten heliconias en andere tropische bloemen. Regelmatig komt er een kolibrie uitrusten op een van de takken van een van de bomen. Een oase van rust, binnen de chaos van het volksbuurtje. 's Middags spelen er vele kinderen buiten, die regelmatig even een kletspraatje komen maken. Omdat we ons net buiten het centrum bevinden, en een fiets het meest gebruikte vervoersmiddel is op Bocas, leveren we standaard voor elke gast een beachcruiser bij de verhuur van de cabanas. Ook hier genieten de gasten van, want in een keer voelt het alsof je deel uitmaakt van het dagelijkse leven op het eiland. De huisjes hebben warm water, volledig uitgerustte keukens en direct TV.