Panama`s Paradise Reviews on Tripadvisor

Friday, December 03, 2004

La ciudad de Panamà!

Panama, wat een heerlijke stad... Ik verblijf in een hostal en voel me weer een echte Backpacker. Ik slaap in een stapelbed met 8 anderen op een kamer en betaal hier $8 voor. Dat mijn bed doorgezakt is als een vogelnest, een druiloor die daarom zeurt. Tegenover staat een gratis ontbijt en internet, goede deal hoor. Zeker omdat het hostel in het midden van de stad ligt in een van de vele hoge gebouwen. Ik voel me dus echt een boerenmeid zo van het land in de grote stad. Overal auto`s, getoeter, uitlaatgassen, stadsbussen (Diablo´s Rojo´s) en andere stadse geluiden. Aankomst op het vliegveld begon al goed. Had wat andere reizigers leren kennen en met z´n vijven deelden we een taxi richting stad. Lekkere volle bak zeg maar. Ik belde Cucho en die avond zijn we naar de film geweest. Toen de film begon vroegen wij ons af of we wel goed zaten. We zouden naar een lachfilm gaan (waar mij niks aan leek) maar bleken bij een of andere karate-film te zitten. Toch die andere zaal maar opgezocht en dat was een goed idee. Wat en geweldige lachfilm was het, echt dubbel gelegen, zo flauw. Donde estan las rubia`s heet hij, Blond Chicks in het engels. Dijenkletser eerste klas. Verder ben ik de afgelopen vier dagen zo´n beetje in elke mall geweest die Panama rijk is, en geloof me, dat zijn er een boel... eindelijk een camera gekocht, dacht dat het er nooit meer van zou komen. Heb er nu een met 12x optische zoom en 3x digitaal, met als enige minpuntje dat hij maar 2 pixels heeft, voor de techneuten onder ons. Inmiddels is Bernard ook in de stad en zijn we druk aan het shoppen voor het hoogseizoen in Bocas en de Parjo Rojo. Hij is het hele hotel aan het verbouwen en heeft daarvoor van alles nodig. Ook zijn we het menu aan het aanpassen met allerlei specialiteiten, zodat Parjo Rojo zometeen met recht het enige echte Vis Restaurant van Bocas is. Lache, giere, brulle met die Bernard. Hij heeft geen idee wat hij aan het doen is, en het is inderdaad maar goed dat ik er ben. We zouden eigenlijk gisteren al op het vliegtuig zitten maar ik zal blij zijn als het morgen gebeurd. Ben nu gewoon alweer 5 nachten in de stad, en geloof me, die nachten zijn lang... Ben op stap geweest met Miguel, de doktor die mijn huis had ondergehuurd toen ik in NL zat en op reis was. Donderdag en vrijdag zijn we op stap gegaan naar verschillende barren en disco´s en kan nu met recht zeggen dat het hier een groot feest is. Ben meerdere mensen tegengekomen die me herkennen van Bocas en wat vrienden gemaakt met mensne die zeker deze maanden naar Bocas komen. ^He, ik weet nog een goed Vis restaurant...^: haha. Maargoed, morgen lekker terug en aan de slag in het restaurant. Bernard laat alles aan mij over, hij kkoktb alleen so we will see... spannend hoor! Besoooo

Saturday, November 27, 2004

Cuba Libre!!!

Jaa hoor, daara zit ik dan alweer bijna 10 dagen in Cuba. Op dit moment zitten we in Santiago de Cuba en hebben we er alweer verschillende lokaties opzitten, allemaal volledig verschillend van elkaar. Inmiddels heb ik verschillende reizen achter de rug, maar voor zover kan ik wel zeggen dat dit een hele leuke en relaxte reis is, en ook wat groeps-samenstelling valt er niks op aan te merken. Ik ben op stap met tien oudere stellen ("de grijze golf") die stuk voor stuk mijn ouders hadden kunnen zijn. Hardstikke gezellig natuurlijk, ik voel me bijna het kleine meisje, maar net nog niet helemaal. Op dit moment zit iedereen klaar om mee te gaan naar een Salsa-les, maar die gast van de animatie komt gewoon niet opdagen. Ik snap er nix van. Dat is ook Cuba, mensen zijn totaal niet zakelijk of klantvriendelijk ingesteld... Kan het hun bommen, voor uitmuntend werk word je hier echt niet beloond en voor een salaris van $15 zou ik ook niet ineens de meest fantastische prestaties gaan lopen leveren. Zo stonden we met meerdere mensen aan de receptie in een hotel. De allervriendelijkste receptioniste was druk bezig een enorme zak vol muntjes te tellen. Ik vroeg haar of ze dat misschien kon doen nadat ze ons geholpen had, maar dat kon niet zei ze... Sta je dan met je nederlandse mentaliteit duimen te draaien en je ongeduld op de proef te stellen. Ook communicatie is een begrip dat niet goed is uitgewerkt door Fidel in zijn socialistische systeem. Zo raakte er een videocamera kwijt in een van de hotels. Godzijdank bleek de huishouding hem gevonden te hebben, een klein wonder op zich, maar de hoeveelheid telefoontjes ,en pogingen tot enige vorm van communicatie die daaraan verbonden werden, daar kan een boek over geschreven worden. Niemand weet ergens wat van, de desbetreffende persoon is spoorloos, de telefoonlijn drie dagen uit de roulatie en vervolgens de camera veilig opgeborgen in een kluis waarvan de sleutel bij een afwezige persoon geclaimd moet worden... aaahhh! Ik kan nog niet zeggen: "eind goed al goed" want dat moet nog maar blijken. De arme eigenaar is op de laatste dag nog met een huurauto die kant op gereden... ik hou mijn hart vast. Daarnaast, ook niet uit het straatbeeld weg te denkenin Cuba, al die mensen haciendo cola en todo lado. Rijen en rijen met mensen voor je kan het zo gek niet bedenken. Wachtend op de bus(die nooit komt en als die komt afgeladen vol is), voor de winkel, in de apotheek of waar dan ook. "Socialismo o muerto": is de slogan die Fidel hierop loslaat, jaaaa, wachtend in de rij zeker, zou ik ook het loodje leggen... En al die mensen rokend, liefst achter het loket, bij de bank, het postkantoor, hoort er allemaal bij! Sigatetten krijgen ze op de bon, vier pakjes per maand, que rico! Zelf ook een sigaar geprobeerd deze trip. Heej, je bent in Cuba of niet. Lekker is anders, maar staat in elk geval vereeuwigd (foto volgt nog, toch Rob?). Cuba, een bijzondere ervaring, een bijzonderleuke groep, ik ben tevreden, en nu weer tijd om naar Panamà te gaan. Want daar smaken de Cuba libres pas echt libre!!! Tot volgend jaar Cuba, eerst twee maanden vakantie.... yahoo

Wednesday, November 17, 2004

tres dias en Bocas....

Nou moe! Wat vliegt de tijd. Inmiddels heb ik die nare Viva Mexico-reis al tijden achter me gelaten, en heb ik zelfs de 3 uit vier-landenreis van Mexico-Guatamala-Belize-Honduras er zelfs alweer opzitten. Veel leuke dingen meegemaakt, en ook de reis zelf zit fantastisch in elkaar, een echte aanrader. Inmiddels zit ik weer op het internationale vliegveld van Panamá, en vlieg ik zometeen naar Cuba... Say what? Jaa echt waar. Nog nooit eerder geweest, maar nu is de tijd, voordat Fidel nog meer afstapjes over het hoofd ziet en er een einde komt aan het cuba zoals het nu is... Ik mag niet klagen, dat probeer ik dan ook niet te vaak te doen. Maargoed, Mexico achter de rug, Cuba voor me, maar dan nu mijn drie dagen vrij op Bocas... Om te beginnen kwam mijn casi-vriendje me ophalen op het vliegveld. Tijdens mijn afwezigheid hadden we elkaar regelmatig gemaild en zo afentoe gebeld. Elke keer leuke contacten, en ook de laatste paar keren dat ik in Bocas was, was het erg gezellig met hem. Dag voordat ik vertrok, realiseerde ik mij dat hij een huis zocht en ik er een leeg had staan, dus geheel onverwacht vond ik dus op de absolute valreep iemand om het onder te huren. Tussen Mexico en Cuba had ik dus afgelopen drie dagen vrij, en hebben we samen in mijn huis doorgebracht. Ookal zou het op liefdesgebied niks worden, dan zouden we het die drie dagen als vrienden ook wel volhouden, hadden we bedacht. Maarre het klikte prima en we hebben ons liggen bescheuren. Hebben ook een avondje bij Bernard gegeten wat heel gezellig was. En dan hadden we op mijn laaste dag, gisteren dus, de verjaardag van Bocas... een groot feest. Helaas regende het de hele dag, lullig voor alle mensen die in de stomende regen in optochten liepen. Maarre wij zaten op de eerste rang onder een afdakje op een terrasje en hadden het uitstekend naar onze zin. Panamezen hebben weinig reden nodig om feest te vieren, en drinken doen ze altijd, maar met dit feest gaan echt alle remmen los... que borrachera! Om 12 uur ´s middags begint de stemming er al aardig in te komen en om 23 uur ´s avonds zijn we uitgefeest een taxi ingerold... het was weer faaantaasties! Maargoed, vanmorgen om 8 uur weer kraakhelder in het vliegtuig en dan zometeen op weg naar Cuba!! Na de reis plak ik er nog een weekendje aan vast en ga ik mezelf op een spoedcursus Salsa zetten. Ik kan na twee jaar in Centraal Amerika zo langzamerhand niet meer wegkomen met: ¨Neeh, ik kan niet dansen...¨Schande... Maargoed tot zover ff een kleine update. Liefs Jenny

Sunday, October 24, 2004

Laatste dagen in la Ciudad!

Zondag-middag, lekker aan de cappuchino en achter de computer... Vandaag ben ik ongelovelijk lui geweest, heb de halve middag in bed gelegen en kwam er om 4 uur eens uitrollen. Dat is lang geleden, dit soort taferelen hebben niet meer plaats gevonden in mijn leven sinds ik van de middelbare school af ben, geloof ik. Ik was zo suf als een konijn omdat ik de afgelopen twee dagen zo`n uiterst druk programma had (Ja, ja... nee echt!). Eergisteren begon ik mijn ochtend met een vers bekertje oranje juice en een sandwich in het park tegenover het hotel. Daar viel mijn blik op het Diego Rivera museum, waar een van zijn bekende murals te bezichtigen is. Dat leek me een uitstekend cultureel begin van deze volgeplande dag. Vervolgens pakte ik de metro op zoek naar de Angel, het wereldberoemde monument, dat een aandenken is van de franse periode van Mexico. Brave toersist als ik ben, knipte ik een plaatje van de engel met mijn gloednieuwe wegwerp-camera, juist op het moment dat er wat groene taxi-kevertjes voorbij scheurden, met alle bijbehorende herrie vandien. Vervolgens ging ik op zoek naar het monument en museum van de revolucion. Mijn fantastische map gaf aan dat dat allemaal niet zo heel ver uiteen lag, maar die stad is zooo groot. Helemaal afgemat kwam ik op mijn laatste krachten het museum insjokken, waar ik onder deze omstandigheden nog fit genoeg bleek te zijn om een leugen uit mijn mond te laten rollen. Alsof ik er al weken op had zitten broeden, loog ik dat ik een student was van de universiteit van Veracruz, waarmee ik mezelf beloonde op een korting van maar liefst 10 peso`s... Het museum was wel aardig, maar blij dat ik gelogen had want zooo geweldig was het ook niet. Maar in elk geval ben ik wijzer geworden in wat voor een omstandigheden de mensen leefden in tijde van de revolutie, en dan valt er voor ons niks te klagen als we per ongeluk die wat mutserige cassiere hebben uitgekozen om onze drie boodschapjes af te rekenen. Alsof het na dit avontuur nog niet genoeg was, zag ik tot mijn grote verbazing een grote rode *Hop-on Hop-off-bus* met open dak voorbij zoeven. Zonder erbij na te denken, trok ik een sprintje en voor ik er erg in had, zat ik bovenin de bus met oordopjes in mijn oor, me te ergeren aan vijfsterren-restaurant-muziek die je er gratis bijkreeg als de dame op het bandje even was uitgeluld. Maargoed, ik heb daar de hele tour in de bus gezeten, met mijn toeter volledig in de zon geparkeerd, en de stad Mexico goed op me laten inwerken. En niet geheel onbelangrijk, op de valreep ook nog het een en nader opgestoken van deze inmense stad. Gisteren stond het bezoek aan het Antropologisch museum op het programma. Na de zoveelste metro te hebben genomen, stond er een mannetje een afgemeten stukje vloer te dweilen. Ik keek daar zo een beetje naar, en zag duidelijk dat deze meneer zich uitermate ergenrde aan de mensen die het belang van zijn werk niet inzagen, en er zonder blikken of blozen overheen liepen. Aan de ander kant stond een jongen hetzelfde op te nemen en we gaven elkaar een blik van tjaaa, wat doe je in zo`n situatie. In de metro kwam hij op me aflopen en raakten we aan de praat. Hij nodige me uit voor een feestje bij een collega die avond, en dat leek me wel een goed idee. Heej, het blijft wel zaterdag hoor en het is niet dat ik al vijf afspraken had staan voor deze avond! Dus zo gezegd zo gedaan. Het was wel een gezellig feestje, in een van de duurdere wijken van de stad. Ze hadden een open patio-achtige tuin en daar hadden ze een film op de afgebladderde muur geprojecteerd. Even leek het alsof ik in Utrecht of Amsterdam was, met koninginnendag ofzo. Maargoed, dit was een feestje zoals ik ze ken uit de gouwe-oude tijd op de Dudosingel. Allerlei mensen door elkaar heen, een gezelig zooitje ongeregeld. Lag dus niet voor 12 uur op bed, maar heb nu een goed idee bij wat de welgestelde, gestudeerde mexicaan van mijn leeftijd doet op een zaterdag-avond, en daar kreeg ik geen cultuurshock voor te verwerken, daar herken ik mezelf gewoon in! Maargoed, vandaag is het zondag en voel ik me lekker studenterig brak, maar lang leve cappuchino en het internet! What else do I need???

Wednesday, October 20, 2004

Far away but still so close...

There are days in life that a person feels a little down and needs a friend. This can create some problems if all friends are far away, spread out all over the world! But then, MSN comes in pretty handy. So last coulpe of days, when I was feeling a little less happy, I was lucky enough to find my good old Bocas-friend Tavis being all addicted to the internet, looking for 45-year old ladiez to date. Even when he was so extremely busy, he could find the time to pass on some sweet words to chear me up... Tavis, muchas gracias... Quiero que tu vuelvas a bocas porque sintigo Bocas no es igual!! Hace falta mi amigo, pero que suerte que exciste MSN!!! Yahoo...

Tuesday, October 19, 2004

Einde van mijn latijn????

Oef, Acapulco at last... Toch een hele bevalling hoor zo`n Viva Mexico reis. Twee weken, 4000 kilometer en een hoop nieuwe ervaringen verder. En twee weken dichter bij huis, stukje bij beetje trek ik mezelf dichter naar de eindsteep toe... Volslagen onzin natuurlijk, maar ik begin nu echt te merken dat ik moe ben van de afgelopen maanden. Half april verliet ik Bocas voor een reis in Costa Rica en direct daarop vertrok ik voor twee maanden naar Nederland. Niet dat dat nou altijd hard werken was, maar vakantie vieren kost ook een hoop energie. Vervolgens twee drie-landenreizen voor Shoestring, waarin ik in totaal 4 dagen op Bocas heb rondgelopen (al werkend). Na deze reizen had ik er 10 vrij, die voorbij vlogen alsof het niks was. Na deze tien dagen van ^optimaal geluk^ ging ik met Fox op drie-landenreis (3 dagen thuis, en zelfs in mijn eigen bedje geslapen) en direct erachteraan en lange reis in Costa Rica. Toen ik terugkwam van deze reis, werd ik vergezeld door een lucratief onderneminkje. Ik had in Limon vier spliksplinternieuwe bananen-fietsen gekocht, pure handel want daar koop je ze voor een prikkie en in Bocas gaan ze bijna voor het dubbele aan de man. Leuk zo`n handelsgeest, maar als je maar twee vrije dagen hebt, is dat misschien toch een beetje veel hooi op de vork. Uiteindelijk heb ik de helft al weten te slijten, en staan die andere twee nu ergens ondergedoken, verborgen voor de struikrovers van Bocas. In mijn laatste afwezigheid heeft namelijk iemand zichzelf zo vrij gevoeld om in mijn huis te slapen en van de gelegenheid gebruik te maken om gratis te winkelen. Als ik weg ben, staat er niet veel van waarde, maar wat een pech was dat ik mijn diskman met boxjes was vergeten mee te nemen op reis, en die was uiteraard pleitte. En daarnaast nog wat kleinigheden die het vernoemen nauwelijks waard zijn, maar slapen in mijn bed???? De buurman die `s nachts wat had gehoord, kwam de volgende dag kijken en deed mijn deur open. Hij zag een rood hoedje liggen wat hij herkende. Aan de hand hiervan vermoedde hij dat ik thuis was en lag te slapen. Dat bleek dus niet zo te zijn, wat zij zich later ook realiseerden toen het raam kapot was. Maargoed, Bocas is klein, en een simpel rekensommetje van 1+1 is twee, en daar hoef je ook geen detective voor te zijn dus ik ben er wel achter wie er bij mij binnen is geweest. Helaas kan je in Bocas alleen op weekdagen terecht bij de politie voor het opmaken van een officiel rapport, waarmee ze eventueel iemand voor verhoor kunnen ondervragen. En die maandag dat ik dat zou kunnen doen, zat ik al om 9 uur in het vliegtuig naar Panama-City. Maar van uitstel komt geen afstel... het recht zal zegevieren! Maargoed, dat waren dus 20 dagen van Bocas, in de afgelopen 7 maanden, waarvan de helft werkend. Lekker hoor, dat huis zijn! Nu dus Acapulco en de mensen stappen morgen gezellig weer op het vliegtuig naar Holanda... Dan begin ik aan een paar dagen van zelfstudie in de musea van la ciudad de Mexico, en maandag... Maandag pak ik het vliegtuig naar Cancun!!! Tegen die tijd ben ik wel weer uitgerust en ready to go! Dan weer een leuk verhaaltje. Want ik merk ook wel dat het een stuk moeilijker werken is als je moe bent, en het is natuurlijk niet de bedoeling dat de mensen daar de dupe van worden. Maar ik heb in elk geval mijn best gedaan, al doende leert men en voor alles moet een eerste keer zijn, dus ook voor Mexico! En tja, het leven gaat niet altijd over rozen... Maar nog een maandje en dan geniet ik van twee volle weken thuis. Lekker werken in de Pargo Rojo en als iemand dan zeurt, dan kan ik gewoon zeggen: ^Als het je niet bevalt, dan hoer je toch op!!^ Heerlijk..

Tuesday, October 12, 2004

Mexico... viva????

Vandaag zijn we ´s morgens vroeg vertrokken uit Palenque, op weg naar San Cristobal de las casas. Beide plaatsen bevinden zich in de provincie Chiapas, waar de grootste onrusten plaatsvinden in heel mexico. Heel braaf had ik gisteren-avond op de valreep een beetje ingestudeerd over deze provincie, maar dat het gelijk op die manier in de praktijk gebracht zou worden, dat had ik natuurlijk ook niet kenne verwachte... Chiapas kent vanaf 1994 nogal onrustige tijden omdat de indianen alhier in opstand zijn gekomen tegen de overheid. Het merendeel van de grond binnen deze provincie is in handen van slechts enkele families en al vanaf de spaanse overheersing worden de indianen onderdrukt en min of meer als slaaf ten dienste gesteld aan de heersende klasse. Na meedere onrustige perioden hebben enkele plaatsen in Chiapas zichzelf souverein verklaard en maken ze hier min of meer de wet uit. Er is wel politie maar die houdt slechts toezicht en laat de Zapatisten hun gang gaan. Maargoed, na Aqua Azul bezocht te hebben, taaiden wij braaf af naar de volgende bestemming. Al voor vertrek vertelde Jose de chauf mij, dat er een blokkade van Zapatisten stond aan de kant van de weg, wat in zou houden dat we zouden moeten betalen en dan door konden rijden. En inderdaad, niet veel na de koffie reden we in op dit zooitje ongeregeld... En ik maar denken dat ik inmiddels heel wat heb meegemaakt tijdens de omkoop-praktijken aan de grens van Nicaragua. Wat gebeurde er nou? Er stond een zooitje straatschoffies met een balken van hout, volgeslagen met spijkers, aan beide kanten van de weg. Na elke auto die betaalde, trokken ze de balk van de weg en mocht deze auto doorrijden. Auto´s die na te lange tijd nog niet betaalden, spoten ze vol met graffiti... excuse me??? Toen wij eindelijk aan beurt waren, wilden het schorrie-morrie 1000 peso´s hebben, estan loco´s o que?? Gelukkig bestaat er een boel solidariteit onder de chauffeurs onderling op de weg, dus we waren allang ingeseind dat dat 300 zou gaan kosten... Het gajes wilde nog wel de bus binnenstappen om te collecteren, maar dat schijnt meer intimidatie te zijn dan werkelijkheid. Zou mij niks verbazen als ze een overeenkomst hebben met de plaatselijke politie van wat wel kan en wat niet, want binnenkomen deden ze niet... En dan daarbij, over mijn lijk zeg maar... Maar alle koppies voor het raam, ogen als schoteltjes, zeiden mij voldoende... deze mensen hebben vanavond wat te schrijven aan het thuisfront.... haha! Viva Mexico!!!

Saturday, October 09, 2004

Viva Mexico!

Zo, twee jaar na eertse bezoek samen met Ruth, ben ik inmiddels alweer bijna een week op mexicaanse bodem... Gerust gezegd niet volledig voorbereid op deze aktie. Zat met mijn slippers in het vliegtuig en na aankomst in Mexico-city realiseerde ik mij dat 2240 meter boven zee-niveau toch een stukje kouder is dan het warme Panama... mmmhhh. Mexico is behoorlijk Amerikaans, lang leve de Starbucks!!! Riep warme herinneringen op van mijn jaar met Sigrid dus ik kocht een stukje chocolate-cheesecake voor 35 peso. Diezelfde dag ging ik een mexicaanse chip kopen voor mijn te snelle panamese SonyEricsson-mobiel, die ik lang leve de techniek ook hier kan gebruiken. (Geen idee waarom dit systeem in Costa Rica nog niet bestaat). Maargoed, wat een contrast, hier betaalde ik slecht 75 peso`s voor en dat is omgerekend 5 pleuries of twee en een half stukkie cake van Starbucks! Nah moe! Gekkenwerk of niet? Maargoed, dik in de stress om mijn groep op te halen op het vliegveld. Costa Rica is overzichtelijk en klein, maar het vliegveld in Mexico, daar valt echt geen touw aan vast te knopen. Wat een mensen! Gelukkig kreeg ik hulp van een collega die net haar groep had weggebracht, anders was het gelijk al op een drama uitgelopen. Enne, een goed begin is het halve werk, weten we allemaal. Maargoed, best wel op van de zenuwen, want wat weet ik nou van Mexico??? Tequilla, Corona en Mexicaanse dekentjes?, daar red je het natuurlijk niet mee. Gelukkig had mijn moeder me wat boeken opgestuurd die wonderwel een dag van tevoren aan waren gekomen (lang leve de post), maar echt veel tijd om te studeren was er niet met die twee vrije dagen die ik had tussendoor. Maargoed, de groep lijkt het heel rielext op te nemen dat ik deze reis voor het eerst doe. Heb ze gezegd dat ik gewoon elke dag moet studeren om ze de volgende dag wat voor te schotelen in de bus, en daarnaast de chauffeur leegtrekken aan wat het ook moge wezen dat de mensen willen weten... Vandaag gingen we naar een meertje om wat te varen met een bootje. We zouden een colonie apen aantreffen op een eilandje. Ik weet wel wat van apen af, in elk geval van de vier soorten die voorkomen in Costa Rica. Ik hoopte dus de blits te kunnen maken met mijn apenkennis, maar van deze dikke gedrochten die daar op dat eiland zaten, die zijn in geen enkele dieren-encyclopedie terug te vinden, daar ben ik zo goed als zeker van... Een of andere thaise aapsoort, zo lelijk dat het het daglicht nauwelijks kan verdragen, vol met wijnvlekken, en dik... niet te kort! Een expiriment van de Universiteit van Veracruz, maar nu meer een toeristische attraktie. Ook ik had braaf een zakje met pinda`s gekocht, zonder idee te hebben wat aan te treffen. Na het zien van die apen heb ik ze zelf maar opgegeten. Die apen zijn door al die nootje zo vetgemest dat ze amper nog in staat zijn om die afstand van een halve meter naar dat nootje toe af te leggen. ¨Dames en heren, dit is een uiterst zelfzame aapsoort, normaal alleen te zien in Thailand. Hier wordt ons de kans geboden, aan de hand van langdurige expirimenten, wat de gevolgen zijn van een eenzijdig dieet en weinig lichaamsbeweging. Gooi nu wat nootjes voor een live-demonstratie!¨ Gelukkig waren er verder wat watervogels te bespeuren tijdens dit uiters vermakelijke boottochtje. Bij de eerste de beste slangenhalsvogel die overvloog zei de kapitein dat het een pato (eend) was... onze vogelaar. En ik maar denken dat ik niks weet, hoe kom ik erbij. Maargoed, Mexico, ik vind het fantastisch om terug te zijn. Ben ook excited dat ik nu op allerlei plekken kom waar ik nog nooit eerder geweest ben, en om mijn kennis over dit continent wat uit te breiden. Vandaag kreeg ik tijdens onze plaspauze langs de kant van de weg een plastuit aangeboden van een van mijn reisgenoten. Toen ik eenmaal volledig gecontroleerd door die tuit stond te sassen, riep dit herinneringen op aan de eerste keer dat ik zo´n ding gebruikte. Dat was met Ruth in de plaats Palenque waar wij toevallig morgen heengaan. We bivakkeerden in een schattige cabaña, midden in de jungle, vlakbij de ruines van Palenque en het regende dat het goot. Ik moest plassen dus besloten we dat ik dan de tuit maar moest gebruiken vanuit onze cabaña. Dat verliep niet helemaal vlekkeloos, maar dat had ook ergens anders aan kunnen liggen... Met die plastuit aan mijn kruis, moest ik denken aan iets wat Bernard me laatst zei: ¨Als je terugkijkt naar jezelf en waar je nu bent, in vergelijking met een, twee, drie jaar geleden en je komt vooruit, dan ben je goed bezig¨. En Bernard je hebt gelijk, vandaag realiseerde ik me weer hoezeer ik het juiste pad bewandel! Ik ben gelukkig! Viva Mexico!

Tuesday, September 28, 2004

Canopy

Ander hoogtepunt van deze reizen blijft toch we het canopy, ook wel bekent als boomtop-slingeren. Ik heb hier lol in, laat geen mogelijkheid aan me voorbij gaan ook niet als het een beetje regent. We zijn tenslotte niet van suiker en van een beetje regen is nog nooit iemand dood gegaan, jaa toch nie dan? In eeste instantie was het animo niet zo groot voor deze tour. Er waren wat mensen met hoogtevrees, de ander wilde niet te paard en weer een ander had wel weer een andere reden om achter te willen blijven bij het hotel. Uiteindelijk, toen punje bij paaltje kwam, haakte de een na de ander aan, zo kan het dus ook nog! Ook Jimmy, onze chauffeur, ging mee en uiteindelijk hadden we een groep van 18 man. Helaas had de lodge in de afgelopen maand meerdere paarden verloren aan een hongerige Jaguar die door de jungle sluipt, dus ik moest achterop bij een van de 4 gidsen die we meekregen. Hij had een wit paard, dus mijn hoop deed leven zo romantisch achterop... Hij voldeed aan de helft van de omschrijving, maar mijn prins bleek hij niet te zijn. Nou ja, dan zoeken we rustig verder toch. Maargoed, net te paard begon het te druppelen en nog niet de straat uit, kwam het met bakken te gelijk uit de lucht zetten, om nooit meer op te houden. Die dag daarvoor hadden we ook zo´n heftige bui gehad maar die hield het na een half uur wel voor gezien. Costa rica blijft een onvoorspelbaar land, zeker wat betreft het weer... Dus achterop het witte paard, baggerden we met z`n allen door de modder heen op weg naar de Canopy midden in de bush-bush. Daar aangekomen, bleek het eerste plateau slechts een akelig hoog laddertje van ons verwijderd te zijn. Nou he, lekker dan met alle mensen met hoogtevrees, om maar te zwijgen over die regen. Ik had hen beloofd dat als ze op het eerste plateau zouden staan en niet durfden, alsnog terug mochten gaan... maar met zo`n ladder is dat ofcourse out of the question. Uiteindelijk heeft iedereen de canopy volbracht en bleek het achteraf toch wel een van de meest spraakmakende gebeurtenissen van de vakantie te zijn... Canopy? Ach, alleen als het regent...

Spider-woman, ahum...

Costa Rica- 18 daags! Fantastische reis! Het begon al komisch: stond samen met een andere Fox-collega op het vliegveld om onze groepen op te halen, allebei voor een lange reis in Costa Rica. Het enige verschil was dat al zijn deelnemers ¨gelukkige winnaars¨ waren van een of andere Fox-loterij, plus allemaal single, terwijl ik alleen met stelletjes op stap zou gaan. Uiteindelijk maakten we er een game van wie als eerst startklaar zou zijn om naar hetzelfde hotel te vertrekken. Ik was als eerste paraat maar mijn transfer-chauf ging nog ff een extra blokkie om, dus uiteindelijk rolden wij als laatste het hotel binnen. Volgende morgen, fris en fruitig, volledig startklaar om af te taaien naar Arenal, zoals een normale 18-daagse reis begint. Gelukkig bleek mijn chauffeur beter zijn zaakjes voorbereid te hebben en zijn vouchers te hebben doorgelezen. Ze bleken onze route omgegooid te hebben, dus we moesten naar een compleet andere lokatie: Golfo de Nicoya, Ensenada Lodge! Lang leve de oplettende chauffeur zo op de vroege morgen. Was toch lullig geweest als we voor de vulkaan hadden gestaan en dan weer rechtsomkeer hadden moeten maken over die klote-weg! Hoe bedoel je ¨verassing van de dag¨. Maargoed, dat was dus even onverwacht heel erg aangenaam, want Ensenada is toch wel een van mijn favoriete lokaties tijdens deze reis, een klein beetje thuiskomen. En zoals de enige echte trouwe fan natuurlijk nog helder voor de geest staat, hier beoefen ik mijn ¨how to catch-a-spider-skills¨, want het wemelt hier van de spinnenholletjes! Wat een avontuur! Mijn grote held, Louise de barman, is mijn leermeester en probeert mij de fijne kneepjes van het vak bij te brengen. Het is nog niet eenvoudig, er komt meer bij kijken dan met het juiste sprietje in een holletje porren. En al doende leert men... Zo paste ik mijn oude techniek toe van zachtjes heen-en weer friemelen in het holletje en rustig, met beleid, onder constant gewiebel, mijn stokje eruit trekken. Die truc deed voorheen wonderen, maar blijkbaar: news travels fast in spider-country too... Jenny is back! Er wilde geen enkele spin happen, sta je daar als gids met je goede gedrag lekker ongeloofwaardig te wezen met mijn vrijwel directe opschepperij in de bus toen ik erachter kwam dat we naar Ensenada gingen... Maargoed, een goede leermeester hoort ook alternatieven aan te dragen, dus hij nam het roer van me over. Hij duwde zijn sprietje in het hol, purde wat rond, voelde dat hij beet had en gaf een gigantische ruk aan het stokje. Hiermee lanceerde hij de Tarantula zo bij een van mijn groepsgenoten op de broek. En het was nog donker ook... wat hebben wij gelachen! Een mense heeft maar zo weinig nodig om gelukkig te zijn, ik bedoel maar!

Tuesday, September 14, 2004

Uitbreiding van het familie-album!

Hoera! We hebben er een nieuw neefje bij! Jesse Vince is 10 september geboren en wat ziet hij er schattig uit met zo`n klein ¨zwarte-pieten¨pruikje op! Gefeliciteerd Emiel en Marjolein, goed gedaan hoor! Ook leuk dat Julia nu eindelijk echt een grote zus kan zijn! Veel plezier met dit nieuwe larfje binnen het gezin en eet een beschuitje met blauwe hageltjes voor mij! Weet niet precies wannneer, en voorlopig zie ik het niet gebeuren, maar denk toch wel dat ik binnen een jaar mijn kleine neefje kom bewonderen. Mijn status als lievelings-tante moet ik natuurlijk hoog in het vaandel houden! Dag lieve familie! Ciao y besos de Jenny! -x- Ciao

Sunday, September 12, 2004

Huisje kijken!

Stukje bij beetje probeer ik er wat van te maken van die website van mij! Maar makkelijk is anders en het gaat met veel irritaties en frustraties gepaard, heel irritant, maar dat moet ik dan maar voor lief nemen. Na vele pogingen met een boel geploeter, bloed, zweet en tranen, heb ik de volgende foto´s van mijn huisje weten los te peuteren! De foto´s staan wat rommelig door elkaar heen, maar ik heb mijn tax bereikt en je moeten weten wanneer op te houden in het leven! En het eerste sucses staat geregistreerd! Mzzl dan maar!

Wednesday, September 08, 2004

It´s a jungle out there!

Zo blij als ik was met het soepele verloop van de heenreis naar Nicaragua, deze ervaring valt te verwaarlozen in vergelijking met de terugtocht. Ik hield mijn hart vast, was bang dat de gruwelijke verhalen over de zondag-crossing naar Costa Rica mij nu ten dele zouden vallen. Ik had visioenen van lange rijen (te vergelijken met rijen in de bank van bocas rond de 15e en het einde van de maand, als iedereen weer geld heeft), omkoop-schandalen met beamten, douaniers en andersoortig schorrie-morrie op de koop toe... Om dit risico enigzins te verkleinen, vertrokken we wat eerder vanaf het hotel. Mijn zenuwen werden met een kleine test toch ff op de proef gesteld: net toen alle koffers op het dak lagen en het zeil bijna netjes was dichtgemaakt, kwam er iemand achter dat zijn paspoorten nog in de koffer zaten, op het dak. Uiteindelijk reden we alsnog stipt op tijd weg, dus nog geen reden voor argwaan of voortekens van onheil. Bij de grens aangekomen voor het uitchecken uit Nicaragua, bleek er nauwelijks een rij te staan. Dit is zowiezo niet de kant die de meeste problemen oplevert, maar mooi meegenomen om hier extra tijd te winnen. Ondertussen rende mijn amigo Carlos driftig rond om overal tassencontroleurs om te kopen. Gelijktijdig waren we klaar en onderweg naar de bus vielen we in de handen van een eng mannetje met een blauw bloesje (hij bleek een van de vele te zijn). Met een of ander papier met een paar mooie stempels maar een onduidelijk verhaal wilde hij ons $1 per persoon aftroggelen. Dit heb ik nog nooit hoeven betalen, maar ik heb die grens ook nooit gecrossed op zondag. Toch leek het me vreemd en ongeloofwaardig (zeg maar volslagen onzin) dus na wat heen-en weer geouwehoer hoefde we het niet te betalen. Maar bij de volgende hinderlaag stond weer zo´n Blauwbloes die uiteraard ook wilde incasseren. Verteld dat we net met die andere Blauwbloes hadden gesproken, dat die zei dat we het niet hoefde te betalen omdat we maar drie dagen in Nicaragua waren geweest (whatever that may mean??) Een geirriteerd gezicht kregen we, daar gaat weer $20 zal hij gedacht hebben, wat walky-talky-geklets met eerste blauwbloes en we mochten doorrijden! Yahoo, 10 punten! Maar toen gebeurde het, toen gebeurde pas echt wat ik in mijn mooiste dromen nog niet had durven dromen! Er stond gewoon helemaal geen rij bij de douane in Costa Rica! We konden gelijk doorlopen. Niks geen vieze gluiperige mannetjes betalen om voor te mogen dringen en andersoortige corrupte- en stressvolle acties op de vroege morgen! Wat een feest was het! Nadat iedereen zijn stempel op de juiste plek had staan en aan de koffie zat, besloot ik me te wagen aan de volgende hindernis, de tassencontrole.... Nog euforisch van onze zojuist behaalde overwinning, stapte ik samen met de chofer het stempel-hokje binnen. Normaal gesproken geen greintje stress, maar nu voelde ik me toch net een tikkie anders... Gewoon wat betalen, stempels op de papieren en verder geen haan die ergens naar kraait, zo hoort dat te gaan. En over het algemeen maakt het ook niks uit, al willen ze je hele bus op zijn kop zetten, ze zullen toch niks vinden. Maar er zijn uitzonderingen, zoals afgelopen grensovergang. Maar wie probeerde wat het land uit te smokkelen? En veel belangrijker, wat? Oh, oh, wat een toestand. In Nicaragua kocht ik schitterende boomstammetjes als plantenbakjes vol met allerlei plantjes erin. Wat was ik in mijn nopjes, zeker toen die gevaartes slecht een dollar per stuk bleken te kosten. Ik kocht er vier en dacht verder niet na over het crossen van grenzen of ik stopte deze gedachten diep weg. Uiteindelijk had ik een grote doos opgescharreld uit de supermarkt en daarin pastte precies drie plantenbakjes. Nummer vier moest dan maar in een tas, met de helft van de plant die er bovenuit stak. Dat leek me al een riskante onderneming, maar zo zou er maar een plant groot ondekkingsgevaar lopen. Die doos met drie planten had ik zelf een plaatsje op het dak toebedeeld. Dat ziet nooit iemand want waar betalen we ze anders voor, was mijn beredenering. Helaas, tijdens het wisselen van de bus, was de chofer zo assertief geweest om de doos ditmaal achterin te plaatsen, ipv op het dak zoals ik had aangeraden. Ons controle-mannetje loopt dus meer voor de show met ons mee naar de bus, en vraagt daar geheel onverwacht, maar zodat het op zijn minst lijkt alsof hij zijn werk doet, of de chofer de achterklep wil opendoen. En wat schept mijn verbazing, jahoor daar staat mijn joekel van een eierdoos me aan te staren vanuit de achterklep, en worden we vriendelijk begroet door de enorme plant die daar weer bovenop staat. Balen als een stier deed ik, en het ventje keek ons vragend aan, dat had hij waarschijnlijk ook niet verwacht. Dus hij haalt die plant uit de bus en wilt net beginnen met de doos te openen, als ik hem verzoek om dat alstublieft niet te doen. Of hij niet gewoon kan doen alsof hij die doos niet gezien heeft, ondertussen onschuldig knipperend met mijn wimpertjes... Hij kijkt door de handvaten van de doos heen en daar ziet het groen van de blaadjes. Hij vraagt of ze van mij zijn, glimlacht en gooit de klep dicht. Wat is het toch fijn om een vrouw te zijn, al zou een man waarschijnlijk nooit zoiets mutserigs bedenken... Maargoed, one down, still three to go! Morgen de grens naar Panama, dus in mijn volgende avontuur meer hierover! Mazzel, en groeten van Jenny the smuggler!

Thursday, September 02, 2004

Effe een kleine update!

Hallo allemaal! En jawel, zit inmiddels weer in Nicaragua, Granada en daar heb ik helemaal geen moeite mee. Ben onderweg met een groep van Fox en uiteindelijk bezoeken we ook Bocas in deze reis. Vandaag zijn we de grens over gekomen en dat is normaal gesproken echt een geklungel eerste klas. Maar vandaag ging alles van een leien dakje, heb absoluut alle tijdrecords verbroken. Met een uurtje stonden we aan de andere kant en hebben we ook $5 minder aan smeergeld hoeven afstaan aan dat zooitje corrupte douaniers daaro! Ik geniet nog wat na van deze overwinning, maar hou mijn hart vast voor zondag want dat schijnt de lastigste dag te zijn om met een bus vol toeristen de oversteek te wagen.. nou ja, we zien wel! De reis verloopt allemaal wel min of meer volgens plan. In Monteverde ging er wel effies iets wat minder smooth. Nadat we gecanopy´d hadden, wilden we het nationale park bezoeken. Bij aankomst daar bleken we 5 minuten voor sluitingstijd aan te komen. Oeps, foutje! Overeengekomen om de volgende morgen nog een poging te wagen, wat uiteindelijk prima was. Die middag hebben we een spontane optionele tour ingelast. We zijn naar de kroeg afgetaaid en hebben daar een behoorlijke tijd gezeten en de nodige rondjes de revue laten passeren. En gezellig dat het was, beste tour tot nu toe! Gisteren-avond ook een goede actie, zijn we zowaar naar de film geweest in Liberia. ¨La ventana secreta¨met Johnny Depp. Ik vond het wel wat maar de meningen waren nogal verdeeld. Ik was gewoon blij om zo spontaan in een heuse bios te zitten. Als echte hollanders vielen we met onze neus in de boter wat betreft de familie-voordeel-bonus! Het was zomaar 2 kaartjes halen en maar eentje betalen, en dat voor nog geen $4, wat lul je dan nog! Tijdens deze trip hebben we ook een plaats bezocht waar ik nooit eerder geweest was. Sàmara, aan de pacifische kust. Toen we eenmaal aankwamen regende dat het goot, kwam geen einde aan. Als reisleidster moet ik toch van elke plek enigzins weten wat er allemaal gaande is, dus uiteindelijk heb ik wat mensen overgehaald en zijn we ¨de¨bar in het dorp gaan checken. Liepen we daar allemaal met paraplu´s en poncho´s. Welcome to Costa Rica in rainy season... Hierna gaan we naar Arenal en daarna naar Puerto Viejo in Limon. Met mijn vorige groep waren we hier op de een-na-laatste avond ook op stap geweest. Komt er opeens een meisje uit mijn groep op me afstuiven: ¨Heej jenny, je staat daar op een van die foto´s!¨Haha, bleken er bij de DJ wat foto´s te hangen, en op een van die foto´s stond ik gewoon (helaas niet op m´n voordeligst) en die foto stamt zeker uit de tijd dat ik daar was met Ruth!!! Lachen he! Maargoed, daarna dus Bocas en vervolgens een 18-daagse reis in Costa Rica! En!!! Het allerleukste komt nog, daarna heb ik een reis in Mexico en Guatamala!!! Echt heel gaaf!! Maarre dat was het voor vandaag. Wel heb ik nog een verzoekje: ik zie dat mensen mijn website bekijken (als het niet alleen mijn moeder is 15 keer per dag... haha), maarre waar blijven die comments??? Zo moeilijk ken het toch nie weze??? Ciao! Jenny

Monday, August 30, 2004

Paleisje in Paradise!

Liefste neef!!! Hardstikke bedankt dat je me daar helemaal vanuit Chile geholpen hebt met het uitvogelen van die foto`s voor mijn o zo mooie website! Ik ben je eeuwig dankbaar, hoop dat ik er iets van heb opgestoken, maar in realiteit blijk ik toch niet zo`n computer-brein te zijn... helaas! Uiteindelijk verscheen alleen die foto die jij voor mij als voorbeeld had aangebracht daadwerkelijk op mijn website, maarre de aanhouder wint en ik blijf het gewoon proberen! Wel een beetje jammer dat dit nou toevallig zo'n weinigzeggende foto is, zo met die gore handdoek op de voorgrond. Maar hoe het ook zij, ik denk dat jij na jullie vakantie altijd je carriere kunt verleggen naar de hulpverlening, wat een geduld zeg! Nou ehhh, halago... (hasta luego op zijn chileens!)

Monday, August 23, 2004

Chino en Papito

Al fietsend door het dorp kwam ik mijn oude buurjongetje ¨Chino¨tegen. De schoenendoos achter de supermarkt waar ik voorheen woonde, daar woonde Chino ook, samen met zijn broertje ¨Papito¨. Chino is 5 en Papito is 8 jaar oud. Allebei zijn ze enorm bijdehand en willen voornamelijk alles weten maar luisteren vervolgens niet naar wat je te zeggen hebt, echt geweldig gezellig en een hoop drukte. Nadat ik verhuisd was, heb ik ze een keer opgehaald en zijn we met zijn drieen op de fiets naar mijn huis gereden. Chino achterop en Papito op het stuur met zijn voeten in het boodschappenmandje. Papito komt stoer over met zijn geschreeuw, maar echt heldhaftig bleek hij niet te zijn. Wat hebben wij gelachen. Vervolgens zijn we met zijn drieen naar mijn huis en naar het strand geweest en moest ik ze beloven ze nog eens op te halen als ik terug zou komen van mijn reis. Papito was ik al eerder tegengekomen, die woont nou weer vlakbij, bij zijn opa. Chino woont nog bij zijn moeder. In ieder geval, ik reed op mijn fiets op weg naar de groenteman om spullen te kopen voor het restaurant en hoorde ineens iemand bleren: ¨He, Jenny, que tu haces???¨ (He jenny, wat doe je??). Vanaf zijn fiets blerde Chino vrolijk verder: ¨Yo te ayudo pues¨ (ik help je wel). Vervolgens reed hij overal met me mee, hielp met wat plastic tasjes en kocht uiteindelijk de bananen (en kreeg een waarschuwing van de verkoper dat hij er niet aan mocht komen). Ik vroeg hem wat hij zo ver van huis deed helemaal alleen op de fiets, en Chino vertelde mij dat Papito tegenwoordig bij zijn opa woont, vlakbij mijn nieuwe huis. En de fiets was van hun samen maar omdat ze nu niet meer samen wonen werd dat een beetje ingewikkeld. Kom ik gisteren toevallig Papito tegen voor het huis van zijn opa. Niks geen ¨Heej Jenny!¨of andersoortig geschreeuw van zijn kant. Er kon net een heel schuchter knikje vanaf. Ik op de rem en vragen hoe het met hem gaat en hoe het wonen bij zijn opa is. Had hij niks op te zeggen maar toen ik vroeg of hij zijn moeder mistte, zei hij heel sipjes ja. Nou zeg, ik herkende dat jongetje nauwelijks. En wat een toeval, kom ik op weg naar het dorp zijn moeder tegen en ik vertel haar dat hij er zo sip bijzit en haar mist. En dat ik Chino ook tegenkwam en die overal rondscheurt en dat net zo goed samen met Papito kan doen, maar ze hebben maar 1 fiets. Voorgesteld om samen een nieuwe fiets voor Papito te kopen en allebei de helft betalen. Vanmiddag om 4 uur afgesproken, het zal mij benieuwen! Ciao! jenny

Mag het een beetje meer zijn???

Oef, wegwezen met dat dikke lijf! Die 3 reizen en twee maanden Nederland heeft nogal zijn sporen achtergelaten op mijn lichaam, zeg maar! Een rollade is er nix bij! Maar gelukkig, de redding is nabij want ik ben goed bezig deze dagen op Bocas. Heb in totaal 10 dagen vrij en ben weer serieus begonnen met rennen en zwemmen en voel spieren die ik in tijden niet meer gevoeld heb. Daarnaast heb ik mezelf op een dieet-kuur gezet: geen vlees, alleen vis, ´s morgens veel water en thee en wat fruit en daarna pas weer avondeten (in el Pargo Rojo, helemaal niet vervelend). Ook heb ik een alcohol-vrije week afgeroepen want op het werk komt er ook regelmatig genoeg van en dat is nou ook niet echt bevordelijk voor de slanke lijn. Alles dus even in een keer maar ik voel me er goed bij en heb zin om het zo af te maken deze week op Bocas. Inmiddels heb ik nog maar twee dagen te gaan op Bocas, maar mijn lichaam heeft absoluut het een en ander aan carne weten af te schudden, betur!!!

Leven op een bounty-eiland

Hallo allemaal! Er zijn van die mensen die al het geluk hebben dat zij zich wensen kunnen. Ikzelf ben nooit een grote pechvogel geweest en begin me er steeds meer bewust van te raken dat ik misschien wel echt zo eentje ben die voor het geluk geboren is. Sinds bijna twee jaar woon ik inmiddels in Bocas del Toro. Vanaf de eerste dag was het voor mij liefde op het eerste gezicht. Het voelde als thuiskomen, bestemming bereikt, destiny... Voor mij was het als een droom die uitkwam. Ik was klaar met mijn jaar werken in de verenigde staten en ging samen met mijn lieve vriendin Ruth drie maanden reizen van Mexico-city naar Panama-city. Na deze drie maanden zou zij terug vliegen vanuit Panama, en ik had bedacht dat ik onderweg een bestemming zou vinden waar ik na haar vertrek zou terugkeren en een tijdje zou gaan werken en wonen. Samen hadden we een geweldige reis en hebben we enorm veel mooie en leuke plekken aangedaan. Maar er was er nog geen een bij die me volledig aansprak. Begon me al bijna zorgen te maken, wie weet was Centraal Amerika toch niet opgenomen in mijn levensplan. Maar gelukkig, op de valreep, net voor Oud en Nieuw, overtuigde mijn vriendin mij en vertrokken we naar Bocas in Panama. En here I was... dit was de plek waar ik wilde zijn! Hier viel alles voor mij samen, ik vond een baantje en een plek om te wonen. Uiteindelijk heb ik een aantal ¨carriere-sprongen¨ gemaakt op Bocas en heb op verschillende plekken gewoond. Van alles heb ik een hoop geleerd en een stapel herinneringen opgeslagen, zowel leuk als ietsje minder. Inmiddels zijn we dan dus alweer bijna twee jaar verder en nu heb ik echt de juiste combinatie te pakken. Mijn vrije tijd breng ik door op Bocas, en werken doe ik nu als reisleidster in Costa Rica, Nicaragua en Panama!! Nou, als dat niet te mooi om waar te zijn is! Ciao! Jenny