Zo, de eerste reis zit er weer op! Heerlijk was het en ik heb genoten, maar het lekkerste moment van de reis blijft toch het moment van afscheid nemen... De reis met z`n allen goed doorgekomen, zonder zieken of zwakken, geen vermistte koffers of deelnemersen, vrij van algehele malaise; alle schaapjes in blakende gezondheid in de rij van Martin Air! en ik? Twee klapdeuren door en.... de vrijheid tegemoet!!!! Godogod, wat een hèèèrlijkheid! Een beetje jammer dat in al deze feestvreugde, mijn bus richting Playa del Carmen 5 minuten geleden vertrokken was, dus moest bijna een vol uur wachten. Dat dacht ik dus niet! Richting uitgang vliegveld gelijk een
mini-van aangehouden met een piepjong ventje erin, en jawel hoor, in een keer een ride naar Playa! Daar werd ik afgezet bij de afslag en moest ik nog steeds een stuk sjokken richting strand, maarnee, de eerste de beste scooter nam me mee, had zelfs een extra helm voor me in de aanbieding! Wind door mijn haren, zon op mijn helm! Toch geinig dat alleen reizen! Aangekomen in Playa als een pijl uit een boog mijn tas gedumpt in het hotel en speurtocht begonnen naar amiga en oud-buurmeisje uit Panamà. Sinds een paar maanden werkt zij in Playa als duikinstructrice. Aangezien ik tot op de dag zelf niet wist dat ik een overnachting zou hebben in Playa, had ik haar niet vroegtijdig op de hoogte gebracht van mijn hooggeerde bezoek. Gelukkig zitten er slechts tig duikscholen in Playa, maar waar een wil is, is een weg en van tegenslag heb ik nog nooit gehoord, dus bij de 4e duikschool die ik binnenstapte had ik al succes aan de haak. Zij kenden Sonia wel, en zo doende had ik haar 5 minuten later aan de lijn! Samen zijn we een happie gaan eten in ¨Babe`s¨, een fantastisch thais restaurant, waar ik de laatste keer dat ik in Playa was met mijn mamsie gegeten heb! Gezellig om bij te kletsen en alle Bocas-roddels door te nemen! Na een paar biertjes en Mojitos realiseerde ik me ineens weer dat ikzelf de afgelopen dagen nogal zwak was van gestel, dus eindigde ons vreugdelijke wederzien toen het klokje elf sloeg. Vanmorgen voor het krieken van de dag, lag ik al duimen te draaien in bed, dus ben ik alle tijdschriften van achteren en voren volledig binnenstebuiten gekeerd en geen enkele letter ongelezen gelaten. Toen het èèèindelijk tijd was om uit bed te komen en een ontbijtje te scoren, ben ik linea recta naar het tentje gelopen waar Susan en ik steeds aanschoven. Op een of andere manier maakte
me dat wat emotioneel, maar ik haalde diep adem en nam nog een flinke hap van mijn croissant en sleg mezelf weer door dit momentje heen. Zometeen pak ik lekker een vliegtuigje naar Mexico-City en ga ik ff kijken hoeveel kilo bagage ik nu weer met me meesleep. Ik ben namelijk afgelopen reis mezelf te buiten gegaan aan inkopen. Geoorloofd, en volgens plan, want Nicole gaat in Bocas een giftshop beginnen en als alles loopt volgens plan, gaan we aan mijn aankopen straks allebei verdienen! Leuk is ook dat Lies en Theo (twee groepsgenoten) een tas vol aankopen van de Hema bij zich hadden. Hun dochter Annelies had mijn oproep gelezen op het Fox-prikbord, waarin ik vroeg om theedoeken en andere prullaria. Schat van een meid is dus voor me gaan winkelen, en haar schatten van ouders hebben mijn rommel vervolgens voor me meegenomen! Mijn dank is groot! Ja, je moet ergens beginnen met het maken van je eigen kapitaal, verdad?
Maargoed, eerste reis weer achter de rug, op naar de volgende! Laterzzz
Inmiddels is het al weer twee weken geleden dat Daphne en Yannick weggingen. Een weekje waren we samen thuis in Bocas en daarna ben ik een weekje gaan werken voor Fox in Costa Rica. Ik ben daarna na Panama gegaan, waar we weer verenigd werden en uit eten gingen met vriend Vincent en concorte. Zaterdag hebben we nog een heerlijk chill dagje gehad met elkaar op Isla Tabogo. Beetje strandje, stadje verkennen en lekker eten in een mooi restaurantje met uitzicht over de baai. En lekker pizza dat ze er hadden, Yannick nam zijn restanten zelfs mee naar huis. Moest van Daphne omdat hij geen hap van zijn pizza gegeten had, terwijl hij degene was die de hele middag om eten liep te zeuren, haha, zeer vermakelijk. Zondag-morgen namen we dan echt afscheid, maar huis niet voor lang! Daarna heb ik de bus gepakt naar David. Ik ging een bezoekje brengen aan mijn amigo en oude werkgever Bernard, die een restaurant heeft op David airport. Bernard ving me op met zijn zus (twee druppels water) en namen ze me mee naar Bernards mansion. Ik denk iets van 15 minuten van David vandaan, aan de kant van de weg, maar een groot huis op een nog groter stuk grond. (Waarom zetten ze dat huis dan aan de kant van de weg neer??) Het huis is gemeubileerd op zijn sjiek panamees, met de meest onwijs lelijke kroonluchterlamp boven een te foute tafel met stoelen met krulpootjes, om een volledig beeld te geven. We kregen er allebei spontaan de slappe lach van toen ik er een opmerking over maakte. Bernard denkt erover om het huis te kopen, en ik denk ook dat het bij hem past. Maargoed, `s morgens om half zes werd ik uit bed getrommeld en zijn we naar het restaurant gereden. Het restaurant ziet er hardstikke goed uit, Bernard heeft zich weer overtroffen! Plus leuk uitzicht op de landingsbaan en op de vulkaan Barù. Kan iedereen aanraden om daar te gaan eten. En in David heb ik een bezoek gebracht aan onze advocaat Gustavo om het papierwerk in orde te maken voor onze panamese b.v., wat ze hier Sociedad Anomina noemen. Diezelfde 
middag nadat alles geregeld was en ik afscheid had genomen van Bernard, ben ik in de bus terug naar Bocas gestapt. Terug thuis, weer alles snel op orde brengen: kleertjes naar de wasserette, eten in de koelkast en een rondje door het dorp en alles is weer terug bij het oude. Volgende morgen kwamen wel alle 20 fietsen aan met de ferry, en das dan toch een lekker moment. Daar gaan best wat verschillende handelingen een vooraf, met tussenkomst van meerdere personages. Maar als alles dan blijkt goed te zijn gegaan, en onze enige echte fietsenverhuurder George staat te glimmen van oor tot oor, dan geeft dat wel een goed gevoel. George wilde als ¨Employee van de week¨op de foto voor thuis, haha. Maar wel dus, employee van de week, want in de eerste week hebben we gelijk zeven fiesten verpatst. Van de week dus nog zo`n aktie, zodat we voor het losbarsten van het hoofdseizoen op zijn minst 20 fietsen hebben voor de verhuur. Dus van de week een bestelling doen en dan is Janine er straks om deze chaos voor haar rekening te 
nemen. Maargoed, de volgende dag, woensdag, liep ik onverwacht op Bastimentos met twee nederlandse toeristen en slenterden met z`n drietjes de heuvel van de hoofdstraat op, toen ik voor de voormalige pizzeria een oud, donker mannetje zag zitten. Ik vroeg hem of de pizzeria weg was, wat hij bevestigde, en vroeg of het huis te huur stond en binnen een paar seconden stond ik binnen in het huis over de prijs te onderhandelen. Bleek ik zomaar alweer op de juiste plek op het goede moment te zijn. Na overleg met Bartho en advocaat Gustavo, heb ik uiteindelijk donderdag het contract getekend, helemaal happy mee! Gisteren hebben we de eerste marialen overgebracht: hout, metalen golfplaten, zakken zand en cement, en nog veel meer rommel. Chino is het opperhoofd timmerman en samen met zijn maatje Salsa gaat hij zich een maand opsluiten in Bastimentos om dit huis te verbouwen en op te knappen. Tijdens het verslepen van de materialen viel er door een dichtklappend hekje een zink in het water en Salsa was degene die erachteraan ging, haha. Rafael zegt dat ik de zegen heb van zijn familie, en dat zijn er een heleboel op Bastimentos, ik heb er zeker 15 de hand geschut. Fijn, dan kunnen ze met z`n allen ook een oogje in het zeil houden. Ikzelf vind het evengoed best een spannend project. Bastimentos is een hele andere wereld, een piepklein dorpje en no way out. Geen auto`s, slecht een heuvelig wandelhad dat zich de hoofdstraat noemt. We hebben uitzicht op zee, maar staan ook pal aan de hoofdstraat, dus alle lokals en het hele leven op Bastimentos ken je ws binnen no time. Daarom super relaxt om een balkon te hebben aan beide kanten, lekker inje hangmatje, helemaal goed! Dus die jongens snel aan de slag, zodat Henk straks kan gaan schilderen. Dan ga ik straks naar Panamà om Jeroen op te halen, en tevens van alles te kopen voor de keuken en slaapkamers etc. Gaaf! Wat heerlijk voelt het om dit mee te maken! Een lot uit de loterij!
