Wat vliegt de tijd, en wat vlieg ik in korte tijd van plek naar plaats. Nu lig ik lekker te zappen in mijn bedje in Cancun, terwijl ik twee dagen geleden nog wakker werd in Acapulco. Deze morgen in Acapulco liet ik de kans voorbij gaan om in de laatste paar uurtjes voor vertek een extra krokant korstje te kweken. In plaats daarvan lag ik in bed bij te komen van de borreltjes die nog genuttigd werden na “het laatste avondmaal” met de singles van de Fox Viva Mexico reis. Na geruime tijd te zijn weggeweest uit de mexicaanse routine van het reizen begeleiden, voelde deze reis voor mij ook een beetje als op vakantie gaan. Ondanks dat de route, de lokaties en excursies hetzelfde zijn gebleven, haal ik erg veel voldoening uit het feit dat ik als “amateur lekkerbek” precies weet wat ik in welk restaurant ga eten en waar we de ladiez-night kunnen vinden. De groep en de chauffeur zijn natuurlijk elke keer anders, en over beide heb ik niet te klagen. Dit keer werkte ik samen met Arthuro Garcia, een zeer vriendelijk en aandoenlijk meneertje met een bijna functionerend gehoorapparaat in één oor en zijn andere oor half uitgeschakeld. Om de gemaakte afspraken over te brengen, moest ik mijn woorden soms enige kracht bijzetten. Brullend door de bus om vervolgens een ander antwoord terug te krijgen, heerlijk. Tegen het eind van de reis werden we er allebei melig van. Fijne kerel en zeer goeie chauffeur! Daar bleken de mensen hetzelfde over te denken, want de lieverd kwam de morgen na het laatste avondmaal vertellen dat ie zo blij was met zijn fooi. Ook ik ben tevreden, kan straks thuis weer een aantal rekeningen betalen! Mijn eeuwige koopzucht kan ik deze reizen bevredigen met het kopen van spulletjes die straks in Bocas in een winkeltje komen te liggen. De eigenaresse heeft me strker nog $500 meegegeven om gelijk van start te kunnen gaan. Ik heb dus al verschillende gekko’s ingeslagen en had in het begin van de reis aluminium spiegels besteld. En daar ging het gisteren bijna helemaal mis. Op dezelfde morgen van mijn vlucht naar Cancun ging ik de spiegels ophalen. Deze morgen was ik er ook achtergekomen dat ik de spiegels niet kon meegeven aan een college, omdat zij een binnenlandse vlucht zouden nemen. Met mijn baggage zat ik inmiddels aan het maximum, dus zelf kon ik z eook niet inchecken zonder de bonus te betalen. Vervolgens leek ik “het” alternatief gevonden te hebben om de spiegels alvast naar Panama te sturen voor 80 dollar. Gelukkig had ik de priljante ingeving om eerst maar ff in te checken bij Mexicana, waar het natuurlijk retedruk was en de tijd langzaam wegtikte. Uiteindelijk absolute mission impossible, in een race tegen de klok naar Aeronexpress om de spiegels als nog op te sturen. $80 bleek het basistarief te zijn waar de kilo's bovenop werden geteld. Ahum, 33 kilo bleek in totaal $350 te kosten…. Een viervoud van wat die vervloekte dingen me gekost hebben. Dat feest ging niet door natuurlijk, en stond ik ook nog op het punt hiervoor mijn vlucht te missen. Om een lang verhaal kort te maken heb ik de spiegels en mijn hangmat moeten achterlaten om als een speer richtin Mexicana te sjeesen. Het einge wat ik nu nog kan doen is mijn vriend Arthuro bellen: “Hola Arthuro, ik heb een probleempje, zou je iets voor me kunnen doen?” Krijg ik vast iets anders te horen: “ Gracias mi vida, ik vond het ook prettig om met jou te werken!”. Probeer het eerst maar ff in een tekst message, denk ik.

Wordt vervolgd...