Deel 1: (Zondag ochtend)
En daar zit ik dan: op het vliegveld van Cancun, ready to go home! Het was een
heerlijke maand in Mexico, maar het beste van op vakantie gaan is wat mij betreft nog altijd het thuiskomen. Dat duurt dan nog wel ff, maar ik ben in ieder geval op tijd (wat ook niet altijd zo is) en op weg. En, heel belangrijk, de eerste hindernis “check in” heb ik succesvol weten te volbrengen. Zoals altijd als ik op reis ga, sleep ik ook dit keer veel te veel baggage met me mee. En inmiddels meer regel dat uitzondering, smokkel ik ook vandaag weer een aantal stekkies mee. Omdat ik met Mexicana eerst van Cancun naar Mexico D.F. vlieg, mag ik maar 25 kilo meenemen. Al sinds Guatemala sleep ik met een grote kartonnen doos, die gaandeweg
volledig is volgepropt. Gisteren, tijdens het wegbrengen van de groep, heb ik deze doos al gewogen op het vliegveld, zodat ik vandaag niet voor verrassingen zou komen te staan. En idd bingo: 25 kilo schoon aan de haak! Dat betekende dus dat ik mijn rugzak met al mijn kleding etc moest meenemen als handbaggage. Omdat handbaggage niet meer dan 10 kilo mag zijn, had ik de afgelopen weken lopen broeden op een tot in de detail uitgewerkt plan om Mexicana te slim af te zijn. De enige losse schakel van mijn plan de vraag waar ik mijn tas bewaakt, maar buiten het oog van Mexicana, kon achterlaten. Een alleraardigst meisje achter de koffie- counter wilde wel mijn vriendin worden, ondanks de drie camera’s die op haar gericht stonden. Ik mocht mijn mega rugzak bij haar achterlaten en kon zodoende met mijn doos en handbaggage inchecken. Dit alles verliep gesmeerd, precies zoals ik al die slapeloze nachten gehoopt had. Door de douane heen vond ik dan toch weer een beetje spannend: bang dat iemand me erop zou wijzen dat deze tas ten eerste te groot is voor handbaggage en ten tweede zeer zeker te zwaar. Maar dat gebeurde niet, dus nu zit ik ontspannen dit verslagje te typen.
Deel 2: (dinsdag ochtend)
Zit ik met mijn goede gedrag weer op een vliegtuig te wachten. Dit maal in het nationale airport van Panama, met bestemming Bocas del Toro. Oorspronkelijke plan
was om gisteren de nachtbus te nemen, maar dit feestje ging niet door. De afgelopen weken heeft het hier zo ontzettend geregend dat hele stukken van de weg zijn opgeslokt door de rivier en verschillende landverschuivingen de weg bedekt hebben met bergen aarde en modder. Duidelijk geval van overmacht, dus een vlucht geboekt voor vanmorgen. Met alle rommel die ik al bij me droeg, plus de andere spullen die ik in Panama nog op de kop heb getikt, stapte ik vanmorgen vol goede moed een taxi in. Al de extra baggage checkte ik op mijn dooie gemakje in bij cargo, das goedkoper namelijk. Bij binnenkomst in de hal vond ik het op zich wel opvallend rustig, maar er ging nog geen lichtje branden. Toen mijn amigo Rocket van AirPanama vroeg voor welke vlucht ik geboekt had, begon ik wat te vermoeden. “ Duhhuh, de 6.45 uur vlucht natuurlijk!” zei ik, zoekend om mij heen kijkend. “Jenny”: zei Rocket “ Het is 7.30”. Oh no, I did it again, I missed a plane!¨ Maar zoals altijd eigenlijk, had ik ook nu weer een excuus. Mijn telefoon, het hoerending, valt steeds uit waardoor ik de tijd opnieuw moest instellen. Das dus gisterenavond blijkbaar niet helemaal goed gegaan. Met dat Rocket en ik alsnog bezig zijn met inchecken, krijgt hij het bericht binnen dat het vliegtuig nog op de landingsbaan staat en niet kan vertrekken door het hondeweer in Chirique en Bocas del Toro. Kwam het toch nog allemaal goed, sterker nog, heb ik weer geluk gehad. Zitten al mijn medereizigers al sinds 6.45 te zweten in het vliegtuig, terwijl de laatkomers (ik ben inmiddels niet meer de enige) gezellig nieuws uitzendingen zitten te buizen in de wachtzaal.
Er wordt gesproken over een regelrechte ramp. Sinds vanmorgen is er weer communicatie mogelijk. De afgelopen dagen was zowel de telefoon als internet afgesloten.
Ggggrrr: het is nu 12.30 uur en we zitten nu gezellig met z’n allen in de wachtzaal. Het is nog maar de vraag of we hier ooit wegkomen…. Maar als je dan eenmaal in de lucht hangt, is het verrassingspakkketje van AirPanama een extra groot feest!
heerlijke maand in Mexico, maar het beste van op vakantie gaan is wat mij betreft nog altijd het thuiskomen. Dat duurt dan nog wel ff, maar ik ben in ieder geval op tijd (wat ook niet altijd zo is) en op weg. En, heel belangrijk, de eerste hindernis “check in” heb ik succesvol weten te volbrengen. Zoals altijd als ik op reis ga, sleep ik ook dit keer veel te veel baggage met me mee. En inmiddels meer regel dat uitzondering, smokkel ik ook vandaag weer een aantal stekkies mee. Omdat ik met Mexicana eerst van Cancun naar Mexico D.F. vlieg, mag ik maar 25 kilo meenemen. Al sinds Guatemala sleep ik met een grote kartonnen doos, die gaandeweg 
volledig is volgepropt. Gisteren, tijdens het wegbrengen van de groep, heb ik deze doos al gewogen op het vliegveld, zodat ik vandaag niet voor verrassingen zou komen te staan. En idd bingo: 25 kilo schoon aan de haak! Dat betekende dus dat ik mijn rugzak met al mijn kleding etc moest meenemen als handbaggage. Omdat handbaggage niet meer dan 10 kilo mag zijn, had ik de afgelopen weken lopen broeden op een tot in de detail uitgewerkt plan om Mexicana te slim af te zijn. De enige losse schakel van mijn plan de vraag waar ik mijn tas bewaakt, maar buiten het oog van Mexicana, kon achterlaten. Een alleraardigst meisje achter de koffie- counter wilde wel mijn vriendin worden, ondanks de drie camera’s die op haar gericht stonden. Ik mocht mijn mega rugzak bij haar achterlaten en kon zodoende met mijn doos en handbaggage inchecken. Dit alles verliep gesmeerd, precies zoals ik al die slapeloze nachten gehoopt had. Door de douane heen vond ik dan toch weer een beetje spannend: bang dat iemand me erop zou wijzen dat deze tas ten eerste te groot is voor handbaggage en ten tweede zeer zeker te zwaar. Maar dat gebeurde niet, dus nu zit ik ontspannen dit verslagje te typen.
Deel 2: (dinsdag ochtend)
Zit ik met mijn goede gedrag weer op een vliegtuig te wachten. Dit maal in het nationale airport van Panama, met bestemming Bocas del Toro. Oorspronkelijke plan 
was om gisteren de nachtbus te nemen, maar dit feestje ging niet door. De afgelopen weken heeft het hier zo ontzettend geregend dat hele stukken van de weg zijn opgeslokt door de rivier en verschillende landverschuivingen de weg bedekt hebben met bergen aarde en modder. Duidelijk geval van overmacht, dus een vlucht geboekt voor vanmorgen. Met alle rommel die ik al bij me droeg, plus de andere spullen die ik in Panama nog op de kop heb getikt, stapte ik vanmorgen vol goede moed een taxi in. Al de extra baggage checkte ik op mijn dooie gemakje in bij cargo, das goedkoper namelijk. Bij binnenkomst in de hal vond ik het op zich wel opvallend rustig, maar er ging nog geen lichtje branden. Toen mijn amigo Rocket van AirPanama vroeg voor welke vlucht ik geboekt had, begon ik wat te vermoeden. “ Duhhuh, de 6.45 uur vlucht natuurlijk!” zei ik, zoekend om mij heen kijkend. “Jenny”: zei Rocket “ Het is 7.30”. Oh no, I did it again, I missed a plane!¨ Maar zoals altijd eigenlijk, had ik ook nu weer een excuus. Mijn telefoon, het hoerending, valt steeds uit waardoor ik de tijd opnieuw moest instellen. Das dus gisterenavond blijkbaar niet helemaal goed gegaan. Met dat Rocket en ik alsnog bezig zijn met inchecken, krijgt hij het bericht binnen dat het vliegtuig nog op de landingsbaan staat en niet kan vertrekken door het hondeweer in Chirique en Bocas del Toro. Kwam het toch nog allemaal goed, sterker nog, heb ik weer geluk gehad. Zitten al mijn medereizigers al sinds 6.45 te zweten in het vliegtuig, terwijl de laatkomers (ik ben inmiddels niet meer de enige) gezellig nieuws uitzendingen zitten te buizen in de wachtzaal. 
Er wordt gesproken over een regelrechte ramp. Sinds vanmorgen is er weer communicatie mogelijk. De afgelopen dagen was zowel de telefoon als internet afgesloten.
Ggggrrr: het is nu 12.30 uur en we zitten nu gezellig met z’n allen in de wachtzaal. Het is nog maar de vraag of we hier ooit wegkomen…. Maar als je dan eenmaal in de lucht hangt, is het verrassingspakkketje van AirPanama een extra groot feest!
1 comment:
Hallo Jenny,
Heb je van 14 maart 2009 nog een huisje vrij voor 5 nachten voor mijn vriend en mij?? Het ziet er echt geweldig uit!
Via je site kan ik geen mailadres of telnr vinden dus ik hoop dat je dit leest.
Ik hoop wat van je te horen.
Met vriendelijke groet,
Marieke Bosch
mariekeforever@yahoo.com of
tel 0031-652336691
Post a Comment