It´s a jungle out there!

Zo blij als ik was met het soepele verloop van de heenreis naar Nicaragua, deze ervaring valt te verwaarlozen in vergelijking met de terugtocht. Ik hield mijn hart vast, was bang dat de gruwelijke verhalen over de zondag-crossing naar Costa Rica mij nu ten dele zouden vallen. Ik had visioenen van lange rijen (te vergelijken met rijen in de bank van bocas rond de 15e en het einde van de maand, als iedereen weer geld heeft), omkoop-schandalen met beamten, douaniers en andersoortig schorrie-morrie op de koop toe... Om dit risico enigzins te verkleinen, vertrokken we wat eerder vanaf het hotel. Mijn zenuwen werden met een kleine test toch ff op de proef gesteld: net toen alle koffers op het dak lagen en het zeil bijna netjes was dichtgemaakt, kwam er iemand achter dat zijn paspoorten nog in de koffer zaten, op het dak. Uiteindelijk reden we alsnog stipt op tijd weg, dus nog geen reden voor argwaan of voortekens van onheil. Bij de grens aangekomen voor het uitchecken uit Nicaragua, bleek er nauwelijks een rij te staan. Dit is zowiezo niet de kant die de meeste problemen oplevert, maar mooi meegenomen om hier extra tijd te winnen. Ondertussen rende mijn amigo Carlos driftig rond om overal tassencontroleurs om te kopen. Gelijktijdig waren we klaar en onderweg naar de bus vielen we in de handen van een eng mannetje met een blauw bloesje (hij bleek een van de vele te zijn). Met een of ander papier met een paar mooie stempels maar een onduidelijk verhaal wilde hij ons $1 per persoon aftroggelen. Dit heb ik nog nooit hoeven betalen, maar ik heb die grens ook nooit gecrossed op zondag. Toch leek het me vreemd en ongeloofwaardig (zeg maar volslagen onzin) dus na wat heen-en weer geouwehoer hoefde we het niet te betalen. Maar bij de volgende hinderlaag stond weer zo´n Blauwbloes die uiteraard ook wilde incasseren. Verteld dat we net met die andere Blauwbloes hadden gesproken, dat die zei dat we het niet hoefde te betalen omdat we maar drie dagen in Nicaragua waren geweest (whatever that may mean??) Een geirriteerd gezicht kregen we, daar gaat weer $20 zal hij gedacht hebben, wat walky-talky-geklets met eerste blauwbloes en we mochten doorrijden! Yahoo, 10 punten! Maar toen gebeurde het, toen gebeurde pas echt wat ik in mijn mooiste dromen nog niet had durven dromen! Er stond gewoon helemaal geen rij bij de douane in Costa Rica! We konden gelijk doorlopen. Niks geen vieze gluiperige mannetjes betalen om voor te mogen dringen en andersoortige corrupte- en stressvolle acties op de vroege morgen! Wat een feest was het! Nadat iedereen zijn stempel op de juiste plek had staan en aan de koffie zat, besloot ik me te wagen aan de volgende hindernis, de tassencontrole.... Nog euforisch van onze zojuist behaalde overwinning, stapte ik samen met de chofer het stempel-hokje binnen. Normaal gesproken geen greintje stress, maar nu voelde ik me toch net een tikkie anders... Gewoon wat betalen, stempels op de papieren en verder geen haan die ergens naar kraait, zo hoort dat te gaan. En over het algemeen maakt het ook niks uit, al willen ze je hele bus op zijn kop zetten, ze zullen toch niks vinden. Maar er zijn uitzonderingen, zoals afgelopen grensovergang. Maar wie probeerde wat het land uit te smokkelen? En veel belangrijker, wat? Oh, oh, wat een toestand. In Nicaragua kocht ik schitterende boomstammetjes als plantenbakjes vol met allerlei plantjes erin. Wat was ik in mijn nopjes, zeker toen die gevaartes slecht een dollar per stuk bleken te kosten. Ik kocht er vier en dacht verder niet na over het crossen van grenzen of ik stopte deze gedachten diep weg. Uiteindelijk had ik een grote doos opgescharreld uit de supermarkt en daarin pastte precies drie plantenbakjes. Nummer vier moest dan maar in een tas, met de helft van de plant die er bovenuit stak. Dat leek me al een riskante onderneming, maar zo zou er maar een plant groot ondekkingsgevaar lopen. Die doos met drie planten had ik zelf een plaatsje op het dak toebedeeld. Dat ziet nooit iemand want waar betalen we ze anders voor, was mijn beredenering. Helaas, tijdens het wisselen van de bus, was de chofer zo assertief geweest om de doos ditmaal achterin te plaatsen, ipv op het dak zoals ik had aangeraden. Ons controle-mannetje loopt dus meer voor de show met ons mee naar de bus, en vraagt daar geheel onverwacht, maar zodat het op zijn minst lijkt alsof hij zijn werk doet, of de chofer de achterklep wil opendoen. En wat schept mijn verbazing, jahoor daar staat mijn joekel van een eierdoos me aan te staren vanuit de achterklep, en worden we vriendelijk begroet door de enorme plant die daar weer bovenop staat. Balen als een stier deed ik, en het ventje keek ons vragend aan, dat had hij waarschijnlijk ook niet verwacht. Dus hij haalt die plant uit de bus en wilt net beginnen met de doos te openen, als ik hem verzoek om dat alstublieft niet te doen. Of hij niet gewoon kan doen alsof hij die doos niet gezien heeft, ondertussen onschuldig knipperend met mijn wimpertjes... Hij kijkt door de handvaten van de doos heen en daar ziet het groen van de blaadjes. Hij vraagt of ze van mij zijn, glimlacht en gooit de klep dicht. Wat is het toch fijn om een vrouw te zijn, al zou een man waarschijnlijk nooit zoiets mutserigs bedenken... Maargoed, one down, still three to go! Morgen de grens naar Panama, dus in mijn volgende avontuur meer hierover! Mazzel, en groeten van Jenny the smuggler!