Zo, inmiddels weer in Acapulco en de laatste reis is bijna achter de rug. Op stap met een groepje van 14 man, lekkere afsluiting van zes weken werken. Merkte aan mezelf dat ik moe begon te worden, vodn het moeilijk om stukjes informatie te geven en haalde alles door elkaar. Gelukkig hadden we wel de mazzel om op alle lokaties goede lokale gidsen mee op pad te nemen, dan kijgen de mesne toch alles te horen waar ze recht op hebben. In Mexico-stad ging Ellen met ons mee, een echte spraakwaterval. Ook bezochten we de Basiliek van de Guadalupe, waar ik zowaar een mooie foto van genomen heb. Het is een hele gewaarwording, een kerk waar 60.000 mensen inpassen, en een lopende band onder het hoofdaltaar door, om een kruisje te slaan voor de moeder van alle Mexicanen. Gelukkig werden we deze keer als groep wel op tijd wakker gebeld zoals het hoort, dus we hadden ruim de tijd om door Puebla heen te lopen. Puebla is de stad van de engelen, tegeltjes en kerken. Eigenlijk ook van de schoenen-winkels want die zie je echt overal. Wat mij telkens weer opvalt, is dat ze zulke mooie ramen hebben. En de kleuren, fantastisch! ¨Elke reis iets nieuws!¨: is en blijft mijn motto! Deze reis gebeurde het eindelijk! Er zijn genoeg deelnemers voor Yaxchilan en Bonampak, twee archeologische zones van Maya-steden. Yaxchilan is maar deels blootgelegd en Bonampak is vooral bekend om zijn frescos, muurschilderingen van de adel van Bonampak. Heel interessant, en een schitterende dag! We beklommen het paleis, en via de achterkant kwamen we uit bij bij een andere groep bouwwerken, waar we slingerapen van heel dichtbij zagen. Ik had in Yaxchilan nog wel uren kunnen rondlopen, zoveel te zien en die schitterende natuur! Voor mij het absolute hoogtepunt van de vakantie. Ook hadden de mensen zoveel geluk om Aqua Azul blauw, ipv van chocolate te zien! En diezelfde avond bij Madre Tierra gegeten met de groep! Jammer dat Ruth er nu niet was, maar moest wel even aan haar denken hoor! Naar San Juan Chamula ging dit keer Christina, de belgische, met ons mee. We bezoeken dan de katholieke kerk, die meer indiaanse gebruiken laat zien dan dat de Paus voor mogelijk kan houden. Veelvoorkomende gebruiksvoorwerpen in de kerk zijn: kippen, eieren, kaarsen, cola en een zelfgebrouwen bocht! En missen worden er niet gehouden, eens in de maand worden er kinderen gedoopt, maar daar houdt het dan wel bij op. In Zinacantan bezoeken we de familie van Lorenza. Haar dochtertje is een copie van haar, zo`n schattig bekkie. ¨Geef Jenny eens een kus!¨ zegt Lorenza tegen Maria. Het is dat het moet, en ze is wel een beetje verlegen, maar dan krijg ik er toch een! De Cañon de Sumidero is eindelijk weer helemaal bevaarbaar. De afgelopen maand zijn zowel leger als allerlei vrijwilligers druk in de weer geweest om de kloof vrij te maken van bomen en ander afval, dat er door de orkanen in terecht is gekomen. Onderweg zien we krokodillen, apen en vooral veel zwarte gieren. De mensen genieten en we hebben een heerlijk zonnetje, dan lul je toch niet meer! Als we in Tehuantepec aankomen, nemen we Carromoto`s (scheur/vee-wagentjes) naar het hotel, altijd lachen! `s Morgens als ik mijn kamer uiloop, ben ik onder de indruk van het mooie landschap dat voor mij ligt. Palmbomen doen het altijd goed! Vervolgens staan ons twee nachten te wachten in Oaxaca. Alsof ik nog niet genoeg baggage heb mee te zeulen, koop ik op de markt nog wat tassies annie, voor de dames van de Pargo Rojo. Kan straks natuurlijk niet met lege handen aankomen. Inmiddels verwachten ze al dat ik iets voor ze meeneem, wat natuurlijk ook hardstikke leuk is. Die indiaanse dames vinden alles leuk, zijn net kraaien, hardstikke dankbaar werk dus! Als we `s morgens om 6 uur vertrekken naar Taxco, maken we eerst een pit-stop bij de spiegels! Eindelijk koop ik voor mezelf een lel van een passpiegel. Probeer in de laatste plaats te denken aan hoe ik dat straks allemaal ga vervoeren, si nu nergens goed voor, bezorgd me hooguit slapeloze nachten! Lunchen doen we in de kippenstraat, niks mis mee zo`n pollo van de BBQ. Als we onze weg vervolgen, schiet de deur van de bus opeens open en zit ik middenin een windhoos. Rufino, de chauffeur, is een beetje doof dus heeft nog niks in de gaten, maar als ik hem op zijn schouder tik en vraag of ie de duer wilt dichtdoen, heeft ie ogen als schoteltjes. De bus aan de kant van de weg en blijkt ie niet meer verder te kunnen. Gelukkig zijn de chauffeurs onder elkaar erg solidair, dusse binnen no-time krijgen we een lift van een andere zwitserse groep. Arriveren we uiteindelijk toch nog op tijd voor het sluiten van de zilverwinkels in Taxco. Uitzicht vanuit de hotelkamers is hermosa! Vanavond dus bonte avond met de mensen. Gaan we naar de Quebrada-rots, waar de duikers van 25 meter naar beneden springen en hun inmiddels ook in films, beroemde stunts vertonen. Daarna eten in een restaurant met mooi uitzicht over de baai, en dan is het woensdag tijd om weer richting Mexico-stad te vertrekken! Donderdag om 6 uur `s morgens vetrek ik zelf weer naar Panamà-city. Blijf daar eerst nog een paar dagen om bij te komen en een computer te kopen. Kan ik eindelijk ook met Skype belluh! Nou doei doei! Jenny