Viva Bocas!

Zo, inmiddels alweer twee weken terug in Panama`s Paradise, en wat vliegt de tijd! Het is fijn om weer terug te zijn. Had wel een week nodig om te a-klimatiseren, maar inmiddels ben ik zover. Het weerzien met Raùl, waar ik best tegenop zag, is me alles meegevallen. We wonen gewoon weer samen en zijn verder gegaan waar we gebleven waren. De maanden dat we niet samen waren hebben we allebei nodig gehad om onze gedachten en gevoelens helder te krijgen, en ik heb het idee dat het allemaal goed zit. Een pak van mijn hart, kan ik je zeggen. Ikzelf kwam aan op vrijdag, en mijn koffers die ik donderdag al met het vliegtuig mee had gestuurd, kwamen uiteindelijk op zondag aan. Die zondag was dus net als Sinterklaas: kadootjes openmaken, lekkere dingetjes etc. De computer kwam uiteindelijk pas op woensdag aan, waar ik van baalde als een stekker, maar toen wist ik nog niet welke teleurstelling me te wachten stond bij Cable & Wireless. Nu ik zo`n bling-bling-computer heb, moet ik natuurlijk een internet-aansluiting hebben. Dat kan niet moeilijk zijn, zullen jullie denken, maar de realiteit in Bocas is anders, believe me! Bij Cable & Wireless kregen we dus te horen dat er momenteel geen lijnen beschikbaar zijn, omdat de maar liefst 300 lijnen die ze hebben, inmiddels in gebruik zijn. Dus, in januari gaan ze beginnen met een uitbreiding van het net, maar dat gaat natuurlijk niet van de een op andere dag. Dus voorlopig ziet het er niet naaruit dat ik kan skypen, laat staan een email versturen vanaf mijn hutje in Saigon, helaas! Inmiddels had ik wel een verherbouwer in mijn huis om de computer-tafel te maken. Eerste dag slaat hij een enorm gat in mijn gips-platen muurtje, en de tweede dag, als hij bezig is een beveilinging aan te brengen voor het raam, breekt hij het enige glazen ruitje in huis dat ik rijk ben! Gracias! Maargoed, hij dus met cement in de weer voor de muur, en nu moet eerst de muur weer geverfd worden voordat het tafelblad erop kan. Godogod, wat een toestand! Gelukkig kon ik mijn energie kwijt in het zaaien van al mijn bloembollen. Daarnaast heb ik ook abuelo aan het werk gezet, en heeft hij voor mij twee grote bloembakken getimmerd waar ik mijn kruiden- en tomatentuintje van ga maken. De tuin staat er trouwens prachtig bij: planten zijn gegroeid en de hibiscussen hebben prachtige grote bloemen waar allemaal kolibrietjes om vechten! Ook Bernard is weer terug uit de states en is bezig met het openen van een groot restaurant in Bocas. Hij zegt dat ik de mananger ben, maar hoe dat allemaal vorm gaat aannemen, zien we dan wel weer. Op dit moment is het nog een zooitje, maar het gaat zeker een succes worden, Bernard kennende. Het enige opstakel is de work-permid. Nu we op het hoofd-eiland zitten, zijn we veel gevoeliger voor controle, en in principe mag er maar 1 buitenlander werken op 10 panamezen. Oeps! Maargoed, morgen gaan we naar Chanquinalga om te kijken wat we kunnen doen aan dit probleem. Ik heb weinig hoop, maar Bernard zegt dat ie hoe dan ook met mij wilt werken, dus dat is in elk geval prettig. Nicole, een amerikaanse die ook al in de oude Pargo Rojo werkte, gaat binnenkort trouwen met haar panamese vriend, dus dat is dan kat in het bakkie, voor haar tenminste. Misschien moet ik dat dan ook maar doen, of ik investeer voor $40.000 of raak zwanger, een van deze drie oplossingen maakt korte metten met die permid... Aahhh! Nee, onzin, we zien wel waar het schip strandt. Voorlopig blijf ik dus op het eiland, eerst dit restaurant van de grond, en daarna zien we wel weer verder met die reizen. Mijn enquetes van afgelopen reizen zijn in elk geval goed uitgepakt! Yahoo! En, what else is new? Ik heb een surfplank geleend en ben gewoon al twee keer wezen surfen de afgelopen week. Twee keer is niks, ik kan dus niet veel meer dan peddelen, maar ik ga er wel energie in stoppen om het nu eindelijk te leren!