Laatste dagen in la Ciudad!

Zondag-middag, lekker aan de cappuchino en achter de computer... Vandaag ben ik ongelovelijk lui geweest, heb de halve middag in bed gelegen en kwam er om 4 uur eens uitrollen. Dat is lang geleden, dit soort taferelen hebben niet meer plaats gevonden in mijn leven sinds ik van de middelbare school af ben, geloof ik. Ik was zo suf als een konijn omdat ik de afgelopen twee dagen zo`n uiterst druk programma had (Ja, ja... nee echt!). Eergisteren begon ik mijn ochtend met een vers bekertje oranje juice en een sandwich in het park tegenover het hotel. Daar viel mijn blik op het Diego Rivera museum, waar een van zijn bekende murals te bezichtigen is. Dat leek me een uitstekend cultureel begin van deze volgeplande dag. Vervolgens pakte ik de metro op zoek naar de Angel, het wereldberoemde monument, dat een aandenken is van de franse periode van Mexico. Brave toersist als ik ben, knipte ik een plaatje van de engel met mijn gloednieuwe wegwerp-camera, juist op het moment dat er wat groene taxi-kevertjes voorbij scheurden, met alle bijbehorende herrie vandien. Vervolgens ging ik op zoek naar het monument en museum van de revolucion. Mijn fantastische map gaf aan dat dat allemaal niet zo heel ver uiteen lag, maar die stad is zooo groot. Helemaal afgemat kwam ik op mijn laatste krachten het museum insjokken, waar ik onder deze omstandigheden nog fit genoeg bleek te zijn om een leugen uit mijn mond te laten rollen. Alsof ik er al weken op had zitten broeden, loog ik dat ik een student was van de universiteit van Veracruz, waarmee ik mezelf beloonde op een korting van maar liefst 10 peso`s... Het museum was wel aardig, maar blij dat ik gelogen had want zooo geweldig was het ook niet. Maar in elk geval ben ik wijzer geworden in wat voor een omstandigheden de mensen leefden in tijde van de revolutie, en dan valt er voor ons niks te klagen als we per ongeluk die wat mutserige cassiere hebben uitgekozen om onze drie boodschapjes af te rekenen. Alsof het na dit avontuur nog niet genoeg was, zag ik tot mijn grote verbazing een grote rode *Hop-on Hop-off-bus* met open dak voorbij zoeven. Zonder erbij na te denken, trok ik een sprintje en voor ik er erg in had, zat ik bovenin de bus met oordopjes in mijn oor, me te ergeren aan vijfsterren-restaurant-muziek die je er gratis bijkreeg als de dame op het bandje even was uitgeluld. Maargoed, ik heb daar de hele tour in de bus gezeten, met mijn toeter volledig in de zon geparkeerd, en de stad Mexico goed op me laten inwerken. En niet geheel onbelangrijk, op de valreep ook nog het een en nader opgestoken van deze inmense stad. Gisteren stond het bezoek aan het Antropologisch museum op het programma. Na de zoveelste metro te hebben genomen, stond er een mannetje een afgemeten stukje vloer te dweilen. Ik keek daar zo een beetje naar, en zag duidelijk dat deze meneer zich uitermate ergenrde aan de mensen die het belang van zijn werk niet inzagen, en er zonder blikken of blozen overheen liepen. Aan de ander kant stond een jongen hetzelfde op te nemen en we gaven elkaar een blik van tjaaa, wat doe je in zo`n situatie. In de metro kwam hij op me aflopen en raakten we aan de praat. Hij nodige me uit voor een feestje bij een collega die avond, en dat leek me wel een goed idee. Heej, het blijft wel zaterdag hoor en het is niet dat ik al vijf afspraken had staan voor deze avond! Dus zo gezegd zo gedaan. Het was wel een gezellig feestje, in een van de duurdere wijken van de stad. Ze hadden een open patio-achtige tuin en daar hadden ze een film op de afgebladderde muur geprojecteerd. Even leek het alsof ik in Utrecht of Amsterdam was, met koninginnendag ofzo. Maargoed, dit was een feestje zoals ik ze ken uit de gouwe-oude tijd op de Dudosingel. Allerlei mensen door elkaar heen, een gezelig zooitje ongeregeld. Lag dus niet voor 12 uur op bed, maar heb nu een goed idee bij wat de welgestelde, gestudeerde mexicaan van mijn leeftijd doet op een zaterdag-avond, en daar kreeg ik geen cultuurshock voor te verwerken, daar herken ik mezelf gewoon in! Maargoed, vandaag is het zondag en voel ik me lekker studenterig brak, maar lang leve cappuchino en het internet! What else do I need???

Far away but still so close...

There are days in life that a person feels a little down and needs a friend. This can create some problems if all friends are far away, spread out all over the world! But then, MSN comes in pretty handy. So last coulpe of days, when I was feeling a little less happy, I was lucky enough to find my good old Bocas-friend Tavis being all addicted to the internet, looking for 45-year old ladiez to date. Even when he was so extremely busy, he could find the time to pass on some sweet words to chear me up... Tavis, muchas gracias... Quiero que tu vuelvas a bocas porque sintigo Bocas no es igual!! Hace falta mi amigo, pero que suerte que exciste MSN!!! Yahoo...

Einde van mijn latijn????

Oef, Acapulco at last... Toch een hele bevalling hoor zo`n Viva Mexico reis. Twee weken, 4000 kilometer en een hoop nieuwe ervaringen verder. En twee weken dichter bij huis, stukje bij beetje trek ik mezelf dichter naar de eindsteep toe... Volslagen onzin natuurlijk, maar ik begin nu echt te merken dat ik moe ben van de afgelopen maanden. Half april verliet ik Bocas voor een reis in Costa Rica en direct daarop vertrok ik voor twee maanden naar Nederland. Niet dat dat nou altijd hard werken was, maar vakantie vieren kost ook een hoop energie. Vervolgens twee drie-landenreizen voor Shoestring, waarin ik in totaal 4 dagen op Bocas heb rondgelopen (al werkend). Na deze reizen had ik er 10 vrij, die voorbij vlogen alsof het niks was. Na deze tien dagen van ^optimaal geluk^ ging ik met Fox op drie-landenreis (3 dagen thuis, en zelfs in mijn eigen bedje geslapen) en direct erachteraan en lange reis in Costa Rica. Toen ik terugkwam van deze reis, werd ik vergezeld door een lucratief onderneminkje. Ik had in Limon vier spliksplinternieuwe bananen-fietsen gekocht, pure handel want daar koop je ze voor een prikkie en in Bocas gaan ze bijna voor het dubbele aan de man. Leuk zo`n handelsgeest, maar als je maar twee vrije dagen hebt, is dat misschien toch een beetje veel hooi op de vork. Uiteindelijk heb ik de helft al weten te slijten, en staan die andere twee nu ergens ondergedoken, verborgen voor de struikrovers van Bocas. In mijn laatste afwezigheid heeft namelijk iemand zichzelf zo vrij gevoeld om in mijn huis te slapen en van de gelegenheid gebruik te maken om gratis te winkelen. Als ik weg ben, staat er niet veel van waarde, maar wat een pech was dat ik mijn diskman met boxjes was vergeten mee te nemen op reis, en die was uiteraard pleitte. En daarnaast nog wat kleinigheden die het vernoemen nauwelijks waard zijn, maar slapen in mijn bed???? De buurman die `s nachts wat had gehoord, kwam de volgende dag kijken en deed mijn deur open. Hij zag een rood hoedje liggen wat hij herkende. Aan de hand hiervan vermoedde hij dat ik thuis was en lag te slapen. Dat bleek dus niet zo te zijn, wat zij zich later ook realiseerden toen het raam kapot was. Maargoed, Bocas is klein, en een simpel rekensommetje van 1+1 is twee, en daar hoef je ook geen detective voor te zijn dus ik ben er wel achter wie er bij mij binnen is geweest. Helaas kan je in Bocas alleen op weekdagen terecht bij de politie voor het opmaken van een officiel rapport, waarmee ze eventueel iemand voor verhoor kunnen ondervragen. En die maandag dat ik dat zou kunnen doen, zat ik al om 9 uur in het vliegtuig naar Panama-City. Maar van uitstel komt geen afstel... het recht zal zegevieren! Maargoed, dat waren dus 20 dagen van Bocas, in de afgelopen 7 maanden, waarvan de helft werkend. Lekker hoor, dat huis zijn! Nu dus Acapulco en de mensen stappen morgen gezellig weer op het vliegtuig naar Holanda... Dan begin ik aan een paar dagen van zelfstudie in de musea van la ciudad de Mexico, en maandag... Maandag pak ik het vliegtuig naar Cancun!!! Tegen die tijd ben ik wel weer uitgerust en ready to go! Dan weer een leuk verhaaltje. Want ik merk ook wel dat het een stuk moeilijker werken is als je moe bent, en het is natuurlijk niet de bedoeling dat de mensen daar de dupe van worden. Maar ik heb in elk geval mijn best gedaan, al doende leert men en voor alles moet een eerste keer zijn, dus ook voor Mexico! En tja, het leven gaat niet altijd over rozen... Maar nog een maandje en dan geniet ik van twee volle weken thuis. Lekker werken in de Pargo Rojo en als iemand dan zeurt, dan kan ik gewoon zeggen: ^Als het je niet bevalt, dan hoer je toch op!!^ Heerlijk..

Mexico... viva????

Vandaag zijn we ´s morgens vroeg vertrokken uit Palenque, op weg naar San Cristobal de las casas. Beide plaatsen bevinden zich in de provincie Chiapas, waar de grootste onrusten plaatsvinden in heel mexico. Heel braaf had ik gisteren-avond op de valreep een beetje ingestudeerd over deze provincie, maar dat het gelijk op die manier in de praktijk gebracht zou worden, dat had ik natuurlijk ook niet kenne verwachte... Chiapas kent vanaf 1994 nogal onrustige tijden omdat de indianen alhier in opstand zijn gekomen tegen de overheid. Het merendeel van de grond binnen deze provincie is in handen van slechts enkele families en al vanaf de spaanse overheersing worden de indianen onderdrukt en min of meer als slaaf ten dienste gesteld aan de heersende klasse. Na meedere onrustige perioden hebben enkele plaatsen in Chiapas zichzelf souverein verklaard en maken ze hier min of meer de wet uit. Er is wel politie maar die houdt slechts toezicht en laat de Zapatisten hun gang gaan. Maargoed, na Aqua Azul bezocht te hebben, taaiden wij braaf af naar de volgende bestemming. Al voor vertrek vertelde Jose de chauf mij, dat er een blokkade van Zapatisten stond aan de kant van de weg, wat in zou houden dat we zouden moeten betalen en dan door konden rijden. En inderdaad, niet veel na de koffie reden we in op dit zooitje ongeregeld... En ik maar denken dat ik inmiddels heel wat heb meegemaakt tijdens de omkoop-praktijken aan de grens van Nicaragua. Wat gebeurde er nou? Er stond een zooitje straatschoffies met een balken van hout, volgeslagen met spijkers, aan beide kanten van de weg. Na elke auto die betaalde, trokken ze de balk van de weg en mocht deze auto doorrijden. Auto´s die na te lange tijd nog niet betaalden, spoten ze vol met graffiti... excuse me??? Toen wij eindelijk aan beurt waren, wilden het schorrie-morrie 1000 peso´s hebben, estan loco´s o que?? Gelukkig bestaat er een boel solidariteit onder de chauffeurs onderling op de weg, dus we waren allang ingeseind dat dat 300 zou gaan kosten... Het gajes wilde nog wel de bus binnenstappen om te collecteren, maar dat schijnt meer intimidatie te zijn dan werkelijkheid. Zou mij niks verbazen als ze een overeenkomst hebben met de plaatselijke politie van wat wel kan en wat niet, want binnenkomen deden ze niet... En dan daarbij, over mijn lijk zeg maar... Maar alle koppies voor het raam, ogen als schoteltjes, zeiden mij voldoende... deze mensen hebben vanavond wat te schrijven aan het thuisfront.... haha! Viva Mexico!!!

Viva Mexico!

Zo, twee jaar na eertse bezoek samen met Ruth, ben ik inmiddels alweer bijna een week op mexicaanse bodem... Gerust gezegd niet volledig voorbereid op deze aktie. Zat met mijn slippers in het vliegtuig en na aankomst in Mexico-city realiseerde ik mij dat 2240 meter boven zee-niveau toch een stukje kouder is dan het warme Panama... mmmhhh. Mexico is behoorlijk Amerikaans, lang leve de Starbucks!!! Riep warme herinneringen op van mijn jaar met Sigrid dus ik kocht een stukje chocolate-cheesecake voor 35 peso. Diezelfde dag ging ik een mexicaanse chip kopen voor mijn te snelle panamese SonyEricsson-mobiel, die ik lang leve de techniek ook hier kan gebruiken. (Geen idee waarom dit systeem in Costa Rica nog niet bestaat). Maargoed, wat een contrast, hier betaalde ik slecht 75 peso`s voor en dat is omgerekend 5 pleuries of twee en een half stukkie cake van Starbucks! Nah moe! Gekkenwerk of niet? Maargoed, dik in de stress om mijn groep op te halen op het vliegveld. Costa Rica is overzichtelijk en klein, maar het vliegveld in Mexico, daar valt echt geen touw aan vast te knopen. Wat een mensen! Gelukkig kreeg ik hulp van een collega die net haar groep had weggebracht, anders was het gelijk al op een drama uitgelopen. Enne, een goed begin is het halve werk, weten we allemaal. Maargoed, best wel op van de zenuwen, want wat weet ik nou van Mexico??? Tequilla, Corona en Mexicaanse dekentjes?, daar red je het natuurlijk niet mee. Gelukkig had mijn moeder me wat boeken opgestuurd die wonderwel een dag van tevoren aan waren gekomen (lang leve de post), maar echt veel tijd om te studeren was er niet met die twee vrije dagen die ik had tussendoor. Maargoed, de groep lijkt het heel rielext op te nemen dat ik deze reis voor het eerst doe. Heb ze gezegd dat ik gewoon elke dag moet studeren om ze de volgende dag wat voor te schotelen in de bus, en daarnaast de chauffeur leegtrekken aan wat het ook moge wezen dat de mensen willen weten... Vandaag gingen we naar een meertje om wat te varen met een bootje. We zouden een colonie apen aantreffen op een eilandje. Ik weet wel wat van apen af, in elk geval van de vier soorten die voorkomen in Costa Rica. Ik hoopte dus de blits te kunnen maken met mijn apenkennis, maar van deze dikke gedrochten die daar op dat eiland zaten, die zijn in geen enkele dieren-encyclopedie terug te vinden, daar ben ik zo goed als zeker van... Een of andere thaise aapsoort, zo lelijk dat het het daglicht nauwelijks kan verdragen, vol met wijnvlekken, en dik... niet te kort! Een expiriment van de Universiteit van Veracruz, maar nu meer een toeristische attraktie. Ook ik had braaf een zakje met pinda`s gekocht, zonder idee te hebben wat aan te treffen. Na het zien van die apen heb ik ze zelf maar opgegeten. Die apen zijn door al die nootje zo vetgemest dat ze amper nog in staat zijn om die afstand van een halve meter naar dat nootje toe af te leggen. ¨Dames en heren, dit is een uiterst zelfzame aapsoort, normaal alleen te zien in Thailand. Hier wordt ons de kans geboden, aan de hand van langdurige expirimenten, wat de gevolgen zijn van een eenzijdig dieet en weinig lichaamsbeweging. Gooi nu wat nootjes voor een live-demonstratie!¨ Gelukkig waren er verder wat watervogels te bespeuren tijdens dit uiters vermakelijke boottochtje. Bij de eerste de beste slangenhalsvogel die overvloog zei de kapitein dat het een pato (eend) was... onze vogelaar. En ik maar denken dat ik niks weet, hoe kom ik erbij. Maargoed, Mexico, ik vind het fantastisch om terug te zijn. Ben ook excited dat ik nu op allerlei plekken kom waar ik nog nooit eerder geweest ben, en om mijn kennis over dit continent wat uit te breiden. Vandaag kreeg ik tijdens onze plaspauze langs de kant van de weg een plastuit aangeboden van een van mijn reisgenoten. Toen ik eenmaal volledig gecontroleerd door die tuit stond te sassen, riep dit herinneringen op aan de eerste keer dat ik zo´n ding gebruikte. Dat was met Ruth in de plaats Palenque waar wij toevallig morgen heengaan. We bivakkeerden in een schattige cabaña, midden in de jungle, vlakbij de ruines van Palenque en het regende dat het goot. Ik moest plassen dus besloten we dat ik dan de tuit maar moest gebruiken vanuit onze cabaña. Dat verliep niet helemaal vlekkeloos, maar dat had ook ergens anders aan kunnen liggen... Met die plastuit aan mijn kruis, moest ik denken aan iets wat Bernard me laatst zei: ¨Als je terugkijkt naar jezelf en waar je nu bent, in vergelijking met een, twee, drie jaar geleden en je komt vooruit, dan ben je goed bezig¨. En Bernard je hebt gelijk, vandaag realiseerde ik me weer hoezeer ik het juiste pad bewandel! Ik ben gelukkig! Viva Mexico!