Waardeloos die werkvergunning!

Zo, het restaurant begint inmiddels echt vormen aan te nemen van een restaurant. De laatste muurtjes worden geverfd, de keukenmachine`s aangesloten, schilderijen opgehangen en planten in de bakken. Gisteren ben ik met Yvonne op een planten-ramble gegaan. Allebei op de fiets, schop mee, en onderweg allerlei planten inladen. Eerst gingen we op zoek naar een enorme heoeveelheid Olifanten-oor, een joekel van een plant die nog grotere vormen kan aannemen. Nadat we die allemaal langs de kant van de weg hadden liggen, brachten we een bezoekje aan het Smithsonian, waar we van de bewaker de tuin in mochten en we beestachtig huis hebben gehouden. Toen de taxi wegreed met onze planten, leek het wel een kleine jungle die het Smithsonian achter zich liet. Al deze planten stuurden we naar El Pargo Rojo, waar Nicole aan het landscapen was. Nu hebben we dus in een dagje tijd een tuin vol met planten die ons niks gekost hebben! Dat maakt tuinieren toch wel errug leuk. Alle mensen die langslopne willen weten wanneer we nou open gaan en of we een groot feest gaan hebben. Ik denk met alle mensen die vragen over hoe, wat, waar en wanneer, hebben we die toko zo al volzitten. Iedereen wilt Bernards eten, na die lange tijd dat hij dicht is geweest! En het restaurant ziet er ook nog eens heel erg mooi uit! Ja die werkvergunning. We zijn dus met z`n drietjes naar Chanquinola geweest, om te praten met het ministerie del trabajo (werk). Daar kregen we te horen dat ik kan solliciteren voor een werkvergunning binnen de 10% regeling. Dat betekent dat er een buitenlander mag werken om zaken waar te nemen, op 10 panamesen die werken. De andere dames kunnen wel solliciteren, maar is minder waarschijnlijk dat ze de permid ook daadwerkelijk krijgen. Nicole wilt trouwen, en als ze dat doet wordt het makkelijker. Het kereltje dat hier rondliep, begon wat te grappen over trouwen met Yvonne, dat ze anders wel met hem kon trouwen. Uiteindelijk werden we uitgenodigd in zijn kantoor, en vertelde hij ons dat hij het district-hoofd is, en dat we dit probleem ook op minder legale, maar effectievere wijze kunnen aanpakken (?). We kunnen de aanvraag voor de werk-vergunning in werking zetten met een advocaat. We krijgen dan een mooi geplastificeerd papier met stempels etc, en als de inspectie komt dan kunnen we die overhandigen. Als de inspectie moelijk doet, dan bellen ons mannetje op het ministerie en hij zegt dan dat het goed zit en dat ze ons met rust moeten laten. Dan moet daarmee de kous af zijn. Als je op zo`n manier betaald, kun je dus voor een leven lang bezig zijn met een zogenaamde aanvraag, lang leve de corruptie! Inmiddels is onze advocate dan wel bezig om de aanvraag legaal te maken, wat na het verkrijgen van alle benodigde papieren, ongeveer 4 maanden in beslag gaat nemen. Als alles dan lukt, krijg je een werkvergunning voor 1 jaar. Voor dit jaar plus het proces, kun je werken, maar moeten we wel $600 p.p. betalen. Ik twijfel over wat te doen. Dit zaaakje stinkt naar de misdaad, maar als ik wil werken dan moet het wel gebeuren, en erger nog, die gluiperd op het ministerie weet nu dat er zoveel buitenlanders zitten in de Pargo Rojo. Als nu niemand die machine in werking zet wordt hij natuurlijk pissig omdat ie niks verdient, en staan ze als eerst bij ons op de stoep... Oh, oh, wat een problemen! Nog even over de sleurhut (lees verhaal over sleurhut) van Raùl, want die is niet meer. Raùl had dus die kippen-toko gehuurd met een contract van 13 maanden. Drie maanden huur had hij vooraf betaald, dat was $750. Na die drie maanden zou hij een percentage van de winst moeten afstaan aan de eigenaar, maar die constructie begreep ik al niet vanaf moment èèn! Maargoed, na 1,5 maand heeft die eigenaar besloten dat ie het wel weer welletjes vond, dat gerommel in zijn sleurhut, dus hij sloeg de sloten van de deur af en stond zelf weer als vanouds achter zijn bakplaat. Toen Raùl aankwam, kregen ze ruzie wat bijna op een handgemeen uitdraaide, en toen heeft Raùl aangifte gedaan bij de politie. Om werkelijk een zaak te maken, moest hij naar het Alcalde komen met een advocaat, waar hij het geld niet voor had. Zodoende is het helaas-pindakaas voor hem, en lekker makkelijk voor die eikel. Nu kwam van de week de corrigidor naar Raùl toe, en vroeg hem om zijn contract en alle papieren nog eens langs te brengen. Ze zijn ws bezig met iets anders tegen hem, dus nemen ze dit mee. Maargoed, we zien wel of hier nog iets goeds uit voortkomt. Raùl wil in elk geval niks meer te maken hebben met die toko, maar als hij zijn 1,5 maand huur terug kan krijgen, dan zou dat natuurlijk geweldig zijn. Nou, laatste news-flash: ik heb een nieuwe mobiel, want de mijne had geen bereik als ik thuis was, en dat schiet niet erg op uiteraard. Nu heb ik er eentje met een ander netwerk en die werkt als een tierelier. Mijn nummer is: 00-507-64820113. (En als je voor 13 cent per minuut wilt bellen, vanaf een vaste lijn, dan bel je met 0900-1700!). Nou dat was weer wat wel en wee! Liefs van jenny

Viva Bocas!

Zo, inmiddels alweer twee weken terug in Panama`s Paradise, en wat vliegt de tijd! Het is fijn om weer terug te zijn. Had wel een week nodig om te a-klimatiseren, maar inmiddels ben ik zover. Het weerzien met Raùl, waar ik best tegenop zag, is me alles meegevallen. We wonen gewoon weer samen en zijn verder gegaan waar we gebleven waren. De maanden dat we niet samen waren hebben we allebei nodig gehad om onze gedachten en gevoelens helder te krijgen, en ik heb het idee dat het allemaal goed zit. Een pak van mijn hart, kan ik je zeggen. Ikzelf kwam aan op vrijdag, en mijn koffers die ik donderdag al met het vliegtuig mee had gestuurd, kwamen uiteindelijk op zondag aan. Die zondag was dus net als Sinterklaas: kadootjes openmaken, lekkere dingetjes etc. De computer kwam uiteindelijk pas op woensdag aan, waar ik van baalde als een stekker, maar toen wist ik nog niet welke teleurstelling me te wachten stond bij Cable & Wireless. Nu ik zo`n bling-bling-computer heb, moet ik natuurlijk een internet-aansluiting hebben. Dat kan niet moeilijk zijn, zullen jullie denken, maar de realiteit in Bocas is anders, believe me! Bij Cable & Wireless kregen we dus te horen dat er momenteel geen lijnen beschikbaar zijn, omdat de maar liefst 300 lijnen die ze hebben, inmiddels in gebruik zijn. Dus, in januari gaan ze beginnen met een uitbreiding van het net, maar dat gaat natuurlijk niet van de een op andere dag. Dus voorlopig ziet het er niet naaruit dat ik kan skypen, laat staan een email versturen vanaf mijn hutje in Saigon, helaas! Inmiddels had ik wel een verherbouwer in mijn huis om de computer-tafel te maken. Eerste dag slaat hij een enorm gat in mijn gips-platen muurtje, en de tweede dag, als hij bezig is een beveilinging aan te brengen voor het raam, breekt hij het enige glazen ruitje in huis dat ik rijk ben! Gracias! Maargoed, hij dus met cement in de weer voor de muur, en nu moet eerst de muur weer geverfd worden voordat het tafelblad erop kan. Godogod, wat een toestand! Gelukkig kon ik mijn energie kwijt in het zaaien van al mijn bloembollen. Daarnaast heb ik ook abuelo aan het werk gezet, en heeft hij voor mij twee grote bloembakken getimmerd waar ik mijn kruiden- en tomatentuintje van ga maken. De tuin staat er trouwens prachtig bij: planten zijn gegroeid en de hibiscussen hebben prachtige grote bloemen waar allemaal kolibrietjes om vechten! Ook Bernard is weer terug uit de states en is bezig met het openen van een groot restaurant in Bocas. Hij zegt dat ik de mananger ben, maar hoe dat allemaal vorm gaat aannemen, zien we dan wel weer. Op dit moment is het nog een zooitje, maar het gaat zeker een succes worden, Bernard kennende. Het enige opstakel is de work-permid. Nu we op het hoofd-eiland zitten, zijn we veel gevoeliger voor controle, en in principe mag er maar 1 buitenlander werken op 10 panamezen. Oeps! Maargoed, morgen gaan we naar Chanquinalga om te kijken wat we kunnen doen aan dit probleem. Ik heb weinig hoop, maar Bernard zegt dat ie hoe dan ook met mij wilt werken, dus dat is in elk geval prettig. Nicole, een amerikaanse die ook al in de oude Pargo Rojo werkte, gaat binnenkort trouwen met haar panamese vriend, dus dat is dan kat in het bakkie, voor haar tenminste. Misschien moet ik dat dan ook maar doen, of ik investeer voor $40.000 of raak zwanger, een van deze drie oplossingen maakt korte metten met die permid... Aahhh! Nee, onzin, we zien wel waar het schip strandt. Voorlopig blijf ik dus op het eiland, eerst dit restaurant van de grond, en daarna zien we wel weer verder met die reizen. Mijn enquetes van afgelopen reizen zijn in elk geval goed uitgepakt! Yahoo! En, what else is new? Ik heb een surfplank geleend en ben gewoon al twee keer wezen surfen de afgelopen week. Twee keer is niks, ik kan dus niet veel meer dan peddelen, maar ik ga er wel energie in stoppen om het nu eindelijk te leren!