De vakantie in Nederland zit er weer op... Ik heb een heerlijke maand gehad en had eigenlijk helemaal niet zo veel zin om terug te gaan naar Panama. Het moest er nou eenmaal van komen, en nu ik hier weer ben, is het ook goed allemaal. Maar het was zo gezellig in Nederland en hier... hier regent het alleen maar...
Mijn tijd in Nederland heb ik voornamelijk besteed aan familie. Ik heb ombeurten bij Susan en Herman geslapen, en zo her en der een nachtje bij deze en genen. Perfecte timing was mijn komst in deze tijd van het jaar, want in deze periode hebben we meerdere verjaardagen in de familie. Het begon met de verjaardag van mijn broer Emiel en zijn dochter Julia. Zo sla je meerdere vliegen in een klap. Leuk om die kinderen van mijn broer te zien. Wat worden ze snel groot! En wat een huishouden zeg, drie kinderen... das een heel bedrijf!
Mijn liefste nicht Pam vierde ook haar verjaardag en wat een feest dat dit samen viel met de intocht van Sinterklaas in Enkhuizen! Die beste man had ik al in geen jaren meer gezien! Leuke bijkomstigheid en het was een heel spektakel met zwarte Pieten die de Drommedaris beklommen en allerlei kinderen verkleed als zwarte
Pietjes... Zo ook Abel van Pam en Max van Pim. Wat zijn het toch een spannende tijden als de goedheiligman weer in het land is! Ook bij Pam in huis is het een drukte van jewelste, met drie kinderen die overal een mening over hebben en er lustig op los kakelen. Maar het is wel heel gezellig! Op al deze verjaardagen geniet ik niet alleen van alle familie, maar ook van de lekkere hapjes en versnaperingen. Broodjes met allerlei beleg dat we in Panama niet kennen, banket staven, marsepein, pepernoten... je kan het zo gek niet bedenken.
Nu is het normaal dat je tijdens een zwangerschap twee kilo per maand aankomt, maar ik denk dat ik in deze maand een heuse prestatie heb neergezet! Ik ben dan ook enorm gegroeid, en dat zal niet alleen de baby zijn die een groeispurt doormaakte.
Voorafgaande jaren maakte ik altijd hele tournees door Nederland. Dit jaar heb ik het stukke rustiger aangedaan. Ik heb alleen een bezoekje gebracht aan Susanne in Keulen. Dat kost ook niks... voor maar 19 euro`s met de snelle trein sta je daar binnen 2 uur. Dit uitsapje was voornamelijk heel relaxt. Lekker uitgerust en bijgekletst en een beetje door het stadje van Keulen gewandeld. Lang geleden had ik me voorgenomen om tijdens elk bezoek aan Nederland een stedentrip te plannen. Zo dus ook dit jaar! Susanne is nou overigens weer terug in Bocas!
Ik heb ook een nachtje geslapen bij Mariska in Arhnem en bij Sigrid in Groningen. Wat me elke keer weer opvalt bij deze vriendinnen, is dat het net lijkt alsof we vorige week nog bij elkaar op de koffie waren. Het voelt als vanoudst, hooguit heb je wat meer bij te kletsen. Heerlijk om ze weer gezien te hebben.
Beide hebben ook leuke kerels uitgekozen. Ilja van Mariska gaat alweer jaren mee, en is inmiddels goud waard. Sigrid heeft sinds een jaartje bijna een nieuwe vriend en het ziet eruit alsof dat hem wel eens zou kunnen zijn! Sigi ziet er gelukkig uit! Natuurlijk ben ik met Herman ook een nachtje bij Oma Losser gaan slapen. Dit omaatje gaat er ook nog steeds hard tegenaan. Inmiddels al 93, geloof ik, maar nog volledig bij de les. We hebben lekker
zitten Yatzeen en zijn ook gaan zwemmen in Duitsland op de vroege morgen. Daar was ze vroeger wel fanatieker in, nu lijkt het voornamelijk een sociaal gebeuren met alle andere ouwetjes.
Deze periode in Nederland ben ik uiteraard ook naar de verloskundige geweest om te kijken of alles goed is met ons meisje. Ze spartelt er lustig op los, en lijkt in actie te komen zodra ik een momentje plat ga. De echo met de verloskundige was prima, maar echt mooi is anders. Op de foto`s zag ze eruit als een alien. Omdat we daar niet blij van werden, kreeg ik een doorverwijzing om 3D foto`s te maken. En die zijn een stuk leuker geworden.
Ik denk duidelijk te kunnen zien dat ze Nino`s brede neus heeft en zijn lippen. Maar op weer een andere foto heeft ze net zo`n lange neus als ik. Oh oh, arm kindje, die heeft straks duidelijk vooraan gestaan toen de neuzen werden uitgedeeld...
Wat ik heel gezellig en bijzonder vond, was samen met mijn moeder in bed liggen met onze handen op mijn buik. Zo heeft Susan de baby meerdere keren voelen schoppen en bewegen, en met een wc rollletje op mijn buik heeft ze zelfs het hartje gehoord. Dit is ook zeker een van de redenen waarom het me dit keer zwaarder viel om weer naar Panama te gaan.
Daar heb ik geen lieve en zorgzame familie met wie ik dit soort momenten kan delen. Wat echt de klapper op de vuurpijl was, was het feestje van Herman, omdat hij na 43 jaar met pensioen is gegaan. Dat opzich is al een unieke gebeurtenis... wie werkt er nou 43 jaar in hetzelfde bedrijf? Maar dat ik op mijn laatste dag van mijn verblijf in Nederland daar ook bij kon zijn, dat vond ik wel heel erg leuk. Het feest was goed
georganiseerd en het was een drukte van belang. Zo leuk voor Herman om op zo`n manier weg te gaan!
Ik zou nog tijden door kunnen gaan over alle leuke ontmoetingen en dingen die ik heb gedaan deze maand. Maar het voornaamste is gewoon dat ik een heerlijke tijd heb gehad en dat ik een ongelofelijk lieve en leuke familie heb. En ons meisje krijgt een hele lieve oma en opa!
Wat een geweldige ervaring... En wat een ongelofelijk lief meisje hebben we gekregen! Nina Lotte Rolink is op 13 februari geboren. 7 pond en 51 cm, schoon aan de haak. De bevalling is snel en gemakkelijk verlopen, ik kan het alle vrouwen aanraden het op deze manier te doen. Nina is precies met 40 weken geboren. Nederlandse punctualiteit ten top, wat nou Carribische kwaliteiten... Ik kan zelf proberen een leuk stukje te schrijven, maar dat heeft mijn vader al gedaan. Zodoende gebruik ik gewoon zijn verslag van deze bijzondere gebeurtenis.... 
Subject: Panama 2
Date: Tue, 15 Feb 2011 04:32:53 +0100
Hallo Lui.
Om te beginnen moet ik even kwijt dat mijn dochter Jenny echt een kei is, ze heeft zich enorm dapper gehouden tijdens de bevalling van haar Nina. Geweldig! Die Nina is een erg gaaf meisje, prachtig om te zien. Maar laat ik bij het begin beginnen.
In de nacht van zaterdag op zondag kreeg ze een gevoel in de buik alsof ze ongesteld moest worden. Maar de vrijdag ervoor zijn we voor het laatst bij de dokter langs geweest en was het bericht nog hetzelfde als de week ervoor. ¨De baby is er klaar voor en zal wel tussen nu en 2 weken zich aandienen¨ Ze nam deze pijn wel serieus en zat in de ochtend met een heerlijk kruikje aan de tafel. We hadden met vrienden afgesproken dat we bij de Chinees zouden gaan ontbijten. Dat ¨dim summen¨is haar favoriete bezigheid. Om 10u waren we als eerste precent bij de Chinees. Na een tijdje kwamen de anderen, waaron
der een gepensioneerde Ned.arts, Bert, mensen van de KLM en een vriend en drie vriendinnen die in Panama werken. Die meiden hadden een taart gemaakt van luiers en kadootjes met roze inpak papier en roze strikken de zaak op gesmukt. Zag er prima de luxe uit! Jenny, dol op kadootjes, was uiteraard helemaal in haar sas. Maar ondertussen bleven de pijntjes zich maar aandienen. Jenny moest zelfs af en toe gaan staan om de pijntjes handelbaar te houden. Vragen die Jenny stelde aan Bert, of die pijntjes er allemaal wel bij hoorden werden niet onderschat maar alsnog afgedaan als¨voorbereidende weeen e
n die konden wel weken van te voren al plaatsvinden. Daarmee was dat probleempje als voldoende afgedaan. Ons programma van die dag zou, zoals onder vrienden gewoon is ¨weer gezellig worden. De arts is natuurlijk een terzake deskundige,waarom ook niet! Gewoon doorgaan! Na het chinees ontbijten stond als volgt een bezoek aan de grootste Mall van Panama City op het programma. Ik zou daar nog even mijn mail nazien en even skypen met het thuisfront. Had toen al een vaag vermoeden, maar met de dokter bij ons, wat kan je dan gebeuren, ja toch! Vanaf de Mall zijn we met een panamese familie, die bij ons in het flatje hun vakantie aan het houden zijn, naar de sluizen van het Panamakanaal gegaan. We gingen met de bus, wat op zich al een belevenis is. Ze gebruiken hier van die stinkende oude Amerikaanse schoolbussen als lokaal transportmiddel. Die bussen zijn hier als afdankerjes gedumpt en doen nog volop dienst! Die bussen zijn aan alle kanten mooi gemaakt met velle kleuren en veelal art gespoten. Prachtig om te zien. Je hoort en ziet ze al van verre aankomen, met van die heerlijke dikke roetpluimen uit hun uitlaten, die achter de bus vertikaal omhoog gewerkt zijn. We stapten om even na enen uit en zijn naar de sluizen gelopen. Jenny nog steeds met haar ¨voorbereidende pijntjes¨! Na de kaarjes gekocht te hebben gingen we het imposante gebouw binnen. Jenny had niet zoveel zin en bleef beneden met de mede
deling dat ze wel zou bellen als het erger zou worden. Na 10 minuten belde ze en zei dat ze toch liever naar huis wilde omdat de pijn nu toch wel erg werd. Nadat ik de anderen, waaronder Bert, had gezegd dat we naar huis zouden gaan omdat het niet meer leuk was voor Jenny, hebben we een taxi gepakt. Zo rond kwart over twee. Tijdens de taxirit bleek dat de pijnen nu toch wel een regelmaat begonnen te krijgen. Ik heb toen de dokter gebeld en haar de situatie uitgelegd. Zij adviseerde om maar niet naar huis te gaan, maar om direkt naar het ziekenhuis te komen. Ondertussen had de taxidriver ook lucht gekregen van wat op handen was, hij zette het gas er flink op en nadat hij zijn warnblinks had aangezet, dacht hij ook elk stoplicht maar te kunnen negeren. Wat het begin leek van een dolle rit, vlgs mij zulks een rit waar elke taxichauffeur van droomt ooit mee te mogen maken. Maar nadat de eerste hachelijke situatie op een kruising had plaats gevonden en Jenny hem kalm, maar in een niet mis te verstane Spaanse woorden had gezegd dat het ziekenhuis zeker de bestemming was, maar dan wel alleen om een baby te krijgen, bleef hij de sokken erin houden maar nu wel met het in acht nemen van de stoplichten en verkeersregels, kwamen we even voor drieen aan in het ziekenhuis. Jenny werd in een razend tempo in een rolstoel naar de babyafdeling gereden, waar ze direkt onderzocht wer
d en bleek dat ze een ontsluiting van 10 cm. had. Dus volledig! Schrikken, dus! Jenny werd gelijk met bed en al naar de verloskamer gereden, ik er als begeleider, in haar kielzog. Op de afdeling aangekomen zag ik een man achter de balie zitten die als twee druppels water op Ruud Gullid leek. Nadat ik hem dat vertelde, zei hij dat ik niet de eerste was die dat was opgevallen. Hilarische moment, natuurlijk! Toen ik daarna bij Jenny kwam, lag ze al met de benen hoog en kwam ook gelijk de dokter binnen rennen ( die hier haar nagels showed voor de camera). Amper binnen, werd ik door een verpleegkundige aangesproken, dat het niet de bedoeling was om zonder speciale kleding binnen mocht zijn! Ik kreeg een lichtblauw verplegerspak en moest me direkt gaan omkleden. Gelijk kreeg ik een zeer elegant mutsje en voetbeschermers alles in dezelfde kleur lichtblauw. De schoenbeschermers pasten niet om mijn sandalen,dus die uit en met mijn blote voeten in die dingen gestapt. Ik terug naar de verloskamer,in een keurig pak, dus. De dokter zei dat de ontsluiting compleet was en dat de baby niet lang meer op zich zou laten wachten. Zo,zo! Om 10 over 3 begonnen de persweeen waarna de dokter om 3u20 de vliezen brak. Na ongeveer 15 persweeen en een dik uur later,kwam onze Nina Lotte om 16u28 ter wereld! Ik m
ocht de navelstreng doorknippen, zoals we tijdens de bevalling hadden besloten. Een zeer prachtig moment! En die Jenny, die zich zo krachtig had gehouden de hele tijd. Petje af hoor, voor haar! Na mijn knipwerk, ben ik door gaan knippen en schieten van fotoos en filmpjes van de handelingen die de verloskundige aan het doen was met baby Nina. Het schoon zuigen van de luchtwegen en het wegen van haar. Na deze handelingen kon Nina eindelijk bij Jenny terug gelegd worden en konden de eerste indrukken van haar door de moeder op genomen worden. Geweldig om te zien,hoe Jenny die eerste momenten met dochter Nina, een beetje onwennig, maar o, zo vertrouwd in zich kon opnemen. Heerlijk! Na een minuut of tien en ettelijke fotos later,werd Nina in een couveuze gelegd en weggereden. Hier in Panama is dat een standaard onderdeel bij een ziekenhuis be
valling. Ik heb toen maar het thuisfront in Nederland gebeld waarna het me allemaal te veel werd en samen met Jenny de emoties niet meer onder de oppervlakte konden houden en wilden houden. Even later lag Jenny te rillen op de gang in haar bed,van emotie en de kou ws. Jenny is op de kamer al vrij snel onder de douche gegaan en even later kwam Nina daar ook naar toe en was het leed geleden. Prachtig om mee te maken maar als jong gepensioneerde is het goed dat dit zich niet elke dag voordoet! In de nacht is Nino,de echte vader naar Panamacity gekomen met de nachtbus vanaf Bocas. Hij zou eigenlijk de bevalling meemaken,maar omdat het in zulks een versnelling kwam,kon hij niet op tijd hier ter plekke zijn. Ik heb hem wel aan de telefoon gehad toen hij in de bus zat en heb hem gefeliciteerd met zijn pas geboren dochter, NINA. Vandaag, maandag lag het stel er erg gelukkig bij in het ziekenhuis. Zelfs ed borstvoeding is al redelijk op gang.Wat wil een mens nog meer......!
Groeten uit een warm en af en toe nat Panama. Herman.
Nou ja, zo ging het dus zo´n beetje!
Jenny
