Panama`s Paradise Reviews on Tripadvisor

Monday, November 20, 2006

Mexico, mexihihicòòòòò

Heerlijk, wat ben ik uitgerust de afgelopen dagen in Mexico-stad! Ik had grootsts plannen, maar daar is bar-weinig van terecht gekomen. Ik heb het lekker lui aan gedaan, met de grootste inspanning zo ongeveer de straat oversteken op weg naar het internet, en meest opwindende gebeurtenis mijn fantastische aankopen op Ebay. Wat een geweldige uitvinding, geen gezweet meer in pashokjes met veelal teleurstellend resultaat, gewoon met een meetlint achter de computer en ¨Nu kopen!¨. Ik heb natuurlijk ook nog wel een heel klein beetje actie ondernomen. Ik keek op een avond een mexicaanse fim: ¨Amarte duele¨, een modern liefdes verhaal over een rijk meisje en (ja je raadt het reeds) een jongen uit een armer milieu. Net als een van de vele legendes over de onmogelijke liefde tussen een indiaanse prinses die verliefd werd op de prins van een rivaliderende stam, maar dan in de tijd van nu, zeg maar. Maargoed, deze twee tortelduifjes ontmoetten elkaar in een groot winkelcentrum, Plaza santa Fe, dus zat ik daar rechtop in bed: ¨Daar moet ik heen!¨ Dus ik stapte `s morgens vol goede moed naar de bushalte, waar het een grote puinhoop is omdat ze de waterleidingen aan het nakijken zijn, dus de straat ligt overal open. Op een plek hadden ze nieuw cement gestort, maar op z`n ¨manaña manaña¨, stond dat nergens aangegeven. Dus vanuit mijn ooghoek zie ik ineens een man tot aan zijn knieen wegzakken in het natte cement, om zichzelf te bevrijden nog snel drie passen zettend. Ik had het niet meer, als je het ziet in een film dan is het flauw, maar in real life is het een absolute dijenkletser. Allerlei toeschouwers schoten te hulp met hem dingen aan te bieden om het cement van zijn schoenen, broek en sokken af te halen, maar hij zat er zo verslagen bij, met zijn hoofd schuddend en verwensingen prevelend. Nog nalachend stapte ik in een overvol busje, die steeds voller werd, zodat de mensen niet meer voorin konden opstappen. Alle mensen die achter instapten, gaven gewoon hun 2 peso door, die vervolgens door minstens 7 handen ging, en via dezelfde weg kwam hun kaartje terug. Probeer dat maar eens in Nederland, of niet? En alsof dit nog niet genoeg avontuur was, in een busritje naar het winkelcentrum, scheuren we met de bus langs rijen mannen in onderbroek, en vervolgens rijen naakte vrouwen! Die mexicanen hebben altijd wel wat te demonstreren! Niet zo verwonderlijk, want de meeste mexcicanen worden uitgebuit waar ze bijstaan. Maargoed, door al die drukte in de bus kon ik niet zien wat er aan de hand was, al lijkt de boodschap me duidelijk: Wij worden uitgekleed!Jammer dat ik geen camera heb, zeg! Maargoed, vanmiddag maar eens naar het vliegveld om 30 popelende Foxers op te halen! Kan haast niet wachten..... Ciao!

Sunday, November 19, 2006

ANWB-reis, toppertje!

Zo, de eerste ANWB reis zit er weer op en ik heb het heerlijk gehad! De groep bestond uit 19 mensen, al met al een gezellige boel. De leeftijden binnen de groep lagen uiteen tussen de 27 en 74 en de meeste mensen zouden qua leeftijd mijn ouders kunnen zijn, maar dat is vaak zo bij Fox. In totaal hebben we ongeveer 4200 km afgelegd, met een binnenlandse vlucht van Tikal naar Guatamala-City en ene grensovergang met een bootje. Al met al hebben we het er goed vanaf gebracht; geen heftige zieken, geen grote materiele verliezen en niet al te groot oponthoud gedurende de hele reis. Verloren voorwerpen bleven beperkt tot een paar schoenen, twee regenjassen en een blouse, die misschien nog boven water komt... Er zijn natuurlijk altijd wel kleine ongelukjes en glijpartijen, zeker met deze generatie... haha. Zo liepen we in San Cristobal en mistte er eentje een stoepje. Zegt een meneer: ¨Dat geeft niks hoor, mijn vrouw heeft ook al op de grond gelegen, ik wacht nu op de tweede keer...¨ En jawel hoor, diezelfde middag glijdt de mevrouw in questie uit over wat los grind, maar de schade bleef beperkt tot wat kleerscheuren. Zelfs tijdens het laatste avondmaal in Acapulco, werd er door de band een polonaise ingezet (jaja, leer hun die Nederlanders kenne...), waar de halve groep op inhaakte. Ook hier werd een afstapje over het hoofd gezien en stortte een dame ter aarde, bijna een tafel meesleurend. Jaja, die polonaise is een afval-race! Oponthoud komt tijdens elke reis voor, de ene keer in de vorm van wegversperringen of werkzaamheden. Een keer hebben we drie uur in de rij gestaan, maar daar ben ik doorheen geslapen. Diezelfde middag stonden we weer in de file voor een zogenaamde demonstratie, dat uiteindelijk niet meer bleek te zijn dan een half afgesloten brug waarbij het verkeer van links en rechts niet gecoordineerd werd, Bienvenidos a Mexico! Gelukkig reden wij het grootste gedeelte van de reis in een 5-sterrren bus, dus daarover geen klachten. Ander verhaal waren de gammele busjes in Guatamala, die door ieder anders werden beleefd. Sommigen vonden het wel lachen, anderen gaan bij Fox klagen dat ze in het vervolg beter helicopters kunnen inzetten (ja Fox: dat lijkt me eigenlijk ook wel leuker!). Lastiger waren de restaurants waar sommige mensen bijna twee uur op hun biefstuk/schoenzooltje zaten te wachten, of waar de stress uitbrak omdat de bus zo zou vertrekken. Ook de hotels werden niet altijd even fantastisch beoordeeld, met uitlopers van ¨Shabby¨ tot een molshol zonder ramen. Maarja, elk land is anders, en als we alles zo goed hebben thuis, dan hoeven we ook niet op vakantie toch? Nee, das is flauw, ik kan wel zeggen dat we een hele leuke reis hebben gehad, met een gezellig groepje mensen bij elkaar. We hadden ook een uitstekende chauf, Gabriel, daar was ook niks mis mee! En, als klapper op de vuurpijl had ik ook nog bezoek van Very Important People: Ruth, mijn liefste vriendinnetje met haar liefde Melvin! Heel toevallig waren we allebei 6 november, de verjaardag van Ruth, in Antiqua, waar we vier jaar geleden met haar verjaardag ook waren! Helaas konden we dit heuglijke weerzien niet vastleggen omdat ook haar camera gestolen was, jammerrr. Met z`n drieen hebben we wat barretjes afgelopen en daarna zijn we nog doorgezakt in mijn hotelkamer. 7 november was een brakke dag, maar we zijn er doorheen gekomen! In Panachajel hebben we afscheid genomen, maar aankomende reis ga ik haar bezoeken in Santa Fe, Atitlan, en daarna komt ze naar Panamà met Oud & Nieuw! Geweldige vooruitzichten! Maargoed, eerste reis zit er weer op, goede fooi gehad (hardstikke bedankt mensen!!!). Nu genieten van een paar vrije dagen! Kus jenny!!!