Canopy

Ander hoogtepunt van deze reizen blijft toch we het canopy, ook wel bekent als boomtop-slingeren. Ik heb hier lol in, laat geen mogelijkheid aan me voorbij gaan ook niet als het een beetje regent. We zijn tenslotte niet van suiker en van een beetje regen is nog nooit iemand dood gegaan, jaa toch nie dan? In eeste instantie was het animo niet zo groot voor deze tour. Er waren wat mensen met hoogtevrees, de ander wilde niet te paard en weer een ander had wel weer een andere reden om achter te willen blijven bij het hotel. Uiteindelijk, toen punje bij paaltje kwam, haakte de een na de ander aan, zo kan het dus ook nog! Ook Jimmy, onze chauffeur, ging mee en uiteindelijk hadden we een groep van 18 man. Helaas had de lodge in de afgelopen maand meerdere paarden verloren aan een hongerige Jaguar die door de jungle sluipt, dus ik moest achterop bij een van de 4 gidsen die we meekregen. Hij had een wit paard, dus mijn hoop deed leven zo romantisch achterop... Hij voldeed aan de helft van de omschrijving, maar mijn prins bleek hij niet te zijn. Nou ja, dan zoeken we rustig verder toch. Maargoed, net te paard begon het te druppelen en nog niet de straat uit, kwam het met bakken te gelijk uit de lucht zetten, om nooit meer op te houden. Die dag daarvoor hadden we ook zo´n heftige bui gehad maar die hield het na een half uur wel voor gezien. Costa rica blijft een onvoorspelbaar land, zeker wat betreft het weer... Dus achterop het witte paard, baggerden we met z`n allen door de modder heen op weg naar de Canopy midden in de bush-bush. Daar aangekomen, bleek het eerste plateau slechts een akelig hoog laddertje van ons verwijderd te zijn. Nou he, lekker dan met alle mensen met hoogtevrees, om maar te zwijgen over die regen. Ik had hen beloofd dat als ze op het eerste plateau zouden staan en niet durfden, alsnog terug mochten gaan... maar met zo`n ladder is dat ofcourse out of the question. Uiteindelijk heeft iedereen de canopy volbracht en bleek het achteraf toch wel een van de meest spraakmakende gebeurtenissen van de vakantie te zijn... Canopy? Ach, alleen als het regent...

Spider-woman, ahum...

Costa Rica- 18 daags! Fantastische reis! Het begon al komisch: stond samen met een andere Fox-collega op het vliegveld om onze groepen op te halen, allebei voor een lange reis in Costa Rica. Het enige verschil was dat al zijn deelnemers ¨gelukkige winnaars¨ waren van een of andere Fox-loterij, plus allemaal single, terwijl ik alleen met stelletjes op stap zou gaan. Uiteindelijk maakten we er een game van wie als eerst startklaar zou zijn om naar hetzelfde hotel te vertrekken. Ik was als eerste paraat maar mijn transfer-chauf ging nog ff een extra blokkie om, dus uiteindelijk rolden wij als laatste het hotel binnen. Volgende morgen, fris en fruitig, volledig startklaar om af te taaien naar Arenal, zoals een normale 18-daagse reis begint. Gelukkig bleek mijn chauffeur beter zijn zaakjes voorbereid te hebben en zijn vouchers te hebben doorgelezen. Ze bleken onze route omgegooid te hebben, dus we moesten naar een compleet andere lokatie: Golfo de Nicoya, Ensenada Lodge! Lang leve de oplettende chauffeur zo op de vroege morgen. Was toch lullig geweest als we voor de vulkaan hadden gestaan en dan weer rechtsomkeer hadden moeten maken over die klote-weg! Hoe bedoel je ¨verassing van de dag¨. Maargoed, dat was dus even onverwacht heel erg aangenaam, want Ensenada is toch wel een van mijn favoriete lokaties tijdens deze reis, een klein beetje thuiskomen. En zoals de enige echte trouwe fan natuurlijk nog helder voor de geest staat, hier beoefen ik mijn ¨how to catch-a-spider-skills¨, want het wemelt hier van de spinnenholletjes! Wat een avontuur! Mijn grote held, Louise de barman, is mijn leermeester en probeert mij de fijne kneepjes van het vak bij te brengen. Het is nog niet eenvoudig, er komt meer bij kijken dan met het juiste sprietje in een holletje porren. En al doende leert men... Zo paste ik mijn oude techniek toe van zachtjes heen-en weer friemelen in het holletje en rustig, met beleid, onder constant gewiebel, mijn stokje eruit trekken. Die truc deed voorheen wonderen, maar blijkbaar: news travels fast in spider-country too... Jenny is back! Er wilde geen enkele spin happen, sta je daar als gids met je goede gedrag lekker ongeloofwaardig te wezen met mijn vrijwel directe opschepperij in de bus toen ik erachter kwam dat we naar Ensenada gingen... Maargoed, een goede leermeester hoort ook alternatieven aan te dragen, dus hij nam het roer van me over. Hij duwde zijn sprietje in het hol, purde wat rond, voelde dat hij beet had en gaf een gigantische ruk aan het stokje. Hiermee lanceerde hij de Tarantula zo bij een van mijn groepsgenoten op de broek. En het was nog donker ook... wat hebben wij gelachen! Een mense heeft maar zo weinig nodig om gelukkig te zijn, ik bedoel maar!

Uitbreiding van het familie-album!

Hoera! We hebben er een nieuw neefje bij! Jesse Vince is 10 september geboren en wat ziet hij er schattig uit met zo`n klein ¨zwarte-pieten¨pruikje op! Gefeliciteerd Emiel en Marjolein, goed gedaan hoor! Ook leuk dat Julia nu eindelijk echt een grote zus kan zijn! Veel plezier met dit nieuwe larfje binnen het gezin en eet een beschuitje met blauwe hageltjes voor mij! Weet niet precies wannneer, en voorlopig zie ik het niet gebeuren, maar denk toch wel dat ik binnen een jaar mijn kleine neefje kom bewonderen. Mijn status als lievelings-tante moet ik natuurlijk hoog in het vaandel houden! Dag lieve familie! Ciao y besos de Jenny! -x- Ciao

Huisje kijken!

Stukje bij beetje probeer ik er wat van te maken van die website van mij! Maar makkelijk is anders en het gaat met veel irritaties en frustraties gepaard, heel irritant, maar dat moet ik dan maar voor lief nemen. Na vele pogingen met een boel geploeter, bloed, zweet en tranen, heb ik de volgende foto´s van mijn huisje weten los te peuteren! De foto´s staan wat rommelig door elkaar heen, maar ik heb mijn tax bereikt en je moeten weten wanneer op te houden in het leven! En het eerste sucses staat geregistreerd! Mzzl dan maar!

It´s a jungle out there!

Zo blij als ik was met het soepele verloop van de heenreis naar Nicaragua, deze ervaring valt te verwaarlozen in vergelijking met de terugtocht. Ik hield mijn hart vast, was bang dat de gruwelijke verhalen over de zondag-crossing naar Costa Rica mij nu ten dele zouden vallen. Ik had visioenen van lange rijen (te vergelijken met rijen in de bank van bocas rond de 15e en het einde van de maand, als iedereen weer geld heeft), omkoop-schandalen met beamten, douaniers en andersoortig schorrie-morrie op de koop toe... Om dit risico enigzins te verkleinen, vertrokken we wat eerder vanaf het hotel. Mijn zenuwen werden met een kleine test toch ff op de proef gesteld: net toen alle koffers op het dak lagen en het zeil bijna netjes was dichtgemaakt, kwam er iemand achter dat zijn paspoorten nog in de koffer zaten, op het dak. Uiteindelijk reden we alsnog stipt op tijd weg, dus nog geen reden voor argwaan of voortekens van onheil. Bij de grens aangekomen voor het uitchecken uit Nicaragua, bleek er nauwelijks een rij te staan. Dit is zowiezo niet de kant die de meeste problemen oplevert, maar mooi meegenomen om hier extra tijd te winnen. Ondertussen rende mijn amigo Carlos driftig rond om overal tassencontroleurs om te kopen. Gelijktijdig waren we klaar en onderweg naar de bus vielen we in de handen van een eng mannetje met een blauw bloesje (hij bleek een van de vele te zijn). Met een of ander papier met een paar mooie stempels maar een onduidelijk verhaal wilde hij ons $1 per persoon aftroggelen. Dit heb ik nog nooit hoeven betalen, maar ik heb die grens ook nooit gecrossed op zondag. Toch leek het me vreemd en ongeloofwaardig (zeg maar volslagen onzin) dus na wat heen-en weer geouwehoer hoefde we het niet te betalen. Maar bij de volgende hinderlaag stond weer zo´n Blauwbloes die uiteraard ook wilde incasseren. Verteld dat we net met die andere Blauwbloes hadden gesproken, dat die zei dat we het niet hoefde te betalen omdat we maar drie dagen in Nicaragua waren geweest (whatever that may mean??) Een geirriteerd gezicht kregen we, daar gaat weer $20 zal hij gedacht hebben, wat walky-talky-geklets met eerste blauwbloes en we mochten doorrijden! Yahoo, 10 punten! Maar toen gebeurde het, toen gebeurde pas echt wat ik in mijn mooiste dromen nog niet had durven dromen! Er stond gewoon helemaal geen rij bij de douane in Costa Rica! We konden gelijk doorlopen. Niks geen vieze gluiperige mannetjes betalen om voor te mogen dringen en andersoortige corrupte- en stressvolle acties op de vroege morgen! Wat een feest was het! Nadat iedereen zijn stempel op de juiste plek had staan en aan de koffie zat, besloot ik me te wagen aan de volgende hindernis, de tassencontrole.... Nog euforisch van onze zojuist behaalde overwinning, stapte ik samen met de chofer het stempel-hokje binnen. Normaal gesproken geen greintje stress, maar nu voelde ik me toch net een tikkie anders... Gewoon wat betalen, stempels op de papieren en verder geen haan die ergens naar kraait, zo hoort dat te gaan. En over het algemeen maakt het ook niks uit, al willen ze je hele bus op zijn kop zetten, ze zullen toch niks vinden. Maar er zijn uitzonderingen, zoals afgelopen grensovergang. Maar wie probeerde wat het land uit te smokkelen? En veel belangrijker, wat? Oh, oh, wat een toestand. In Nicaragua kocht ik schitterende boomstammetjes als plantenbakjes vol met allerlei plantjes erin. Wat was ik in mijn nopjes, zeker toen die gevaartes slecht een dollar per stuk bleken te kosten. Ik kocht er vier en dacht verder niet na over het crossen van grenzen of ik stopte deze gedachten diep weg. Uiteindelijk had ik een grote doos opgescharreld uit de supermarkt en daarin pastte precies drie plantenbakjes. Nummer vier moest dan maar in een tas, met de helft van de plant die er bovenuit stak. Dat leek me al een riskante onderneming, maar zo zou er maar een plant groot ondekkingsgevaar lopen. Die doos met drie planten had ik zelf een plaatsje op het dak toebedeeld. Dat ziet nooit iemand want waar betalen we ze anders voor, was mijn beredenering. Helaas, tijdens het wisselen van de bus, was de chofer zo assertief geweest om de doos ditmaal achterin te plaatsen, ipv op het dak zoals ik had aangeraden. Ons controle-mannetje loopt dus meer voor de show met ons mee naar de bus, en vraagt daar geheel onverwacht, maar zodat het op zijn minst lijkt alsof hij zijn werk doet, of de chofer de achterklep wil opendoen. En wat schept mijn verbazing, jahoor daar staat mijn joekel van een eierdoos me aan te staren vanuit de achterklep, en worden we vriendelijk begroet door de enorme plant die daar weer bovenop staat. Balen als een stier deed ik, en het ventje keek ons vragend aan, dat had hij waarschijnlijk ook niet verwacht. Dus hij haalt die plant uit de bus en wilt net beginnen met de doos te openen, als ik hem verzoek om dat alstublieft niet te doen. Of hij niet gewoon kan doen alsof hij die doos niet gezien heeft, ondertussen onschuldig knipperend met mijn wimpertjes... Hij kijkt door de handvaten van de doos heen en daar ziet het groen van de blaadjes. Hij vraagt of ze van mij zijn, glimlacht en gooit de klep dicht. Wat is het toch fijn om een vrouw te zijn, al zou een man waarschijnlijk nooit zoiets mutserigs bedenken... Maargoed, one down, still three to go! Morgen de grens naar Panama, dus in mijn volgende avontuur meer hierover! Mazzel, en groeten van Jenny the smuggler!

lachen en feesten

Effe een kleine update!

Hallo allemaal! En jawel, zit inmiddels weer in Nicaragua, Granada en daar heb ik helemaal geen moeite mee. Ben onderweg met een groep van Fox en uiteindelijk bezoeken we ook Bocas in deze reis. Vandaag zijn we de grens over gekomen en dat is normaal gesproken echt een geklungel eerste klas. Maar vandaag ging alles van een leien dakje, heb absoluut alle tijdrecords verbroken. Met een uurtje stonden we aan de andere kant en hebben we ook $5 minder aan smeergeld hoeven afstaan aan dat zooitje corrupte douaniers daaro! Ik geniet nog wat na van deze overwinning, maar hou mijn hart vast voor zondag want dat schijnt de lastigste dag te zijn om met een bus vol toeristen de oversteek te wagen.. nou ja, we zien wel! De reis verloopt allemaal wel min of meer volgens plan. In Monteverde ging er wel effies iets wat minder smooth. Nadat we gecanopy´d hadden, wilden we het nationale park bezoeken. Bij aankomst daar bleken we 5 minuten voor sluitingstijd aan te komen. Oeps, foutje! Overeengekomen om de volgende morgen nog een poging te wagen, wat uiteindelijk prima was. Die middag hebben we een spontane optionele tour ingelast. We zijn naar de kroeg afgetaaid en hebben daar een behoorlijke tijd gezeten en de nodige rondjes de revue laten passeren. En gezellig dat het was, beste tour tot nu toe! Gisteren-avond ook een goede actie, zijn we zowaar naar de film geweest in Liberia. ¨La ventana secreta¨met Johnny Depp. Ik vond het wel wat maar de meningen waren nogal verdeeld. Ik was gewoon blij om zo spontaan in een heuse bios te zitten. Als echte hollanders vielen we met onze neus in de boter wat betreft de familie-voordeel-bonus! Het was zomaar 2 kaartjes halen en maar eentje betalen, en dat voor nog geen $4, wat lul je dan nog! Tijdens deze trip hebben we ook een plaats bezocht waar ik nooit eerder geweest was. Sàmara, aan de pacifische kust. Toen we eenmaal aankwamen regende dat het goot, kwam geen einde aan. Als reisleidster moet ik toch van elke plek enigzins weten wat er allemaal gaande is, dus uiteindelijk heb ik wat mensen overgehaald en zijn we ¨de¨bar in het dorp gaan checken. Liepen we daar allemaal met paraplu´s en poncho´s. Welcome to Costa Rica in rainy season... Hierna gaan we naar Arenal en daarna naar Puerto Viejo in Limon. Met mijn vorige groep waren we hier op de een-na-laatste avond ook op stap geweest. Komt er opeens een meisje uit mijn groep op me afstuiven: ¨Heej jenny, je staat daar op een van die foto´s!¨Haha, bleken er bij de DJ wat foto´s te hangen, en op een van die foto´s stond ik gewoon (helaas niet op m´n voordeligst) en die foto stamt zeker uit de tijd dat ik daar was met Ruth!!! Lachen he! Maargoed, daarna dus Bocas en vervolgens een 18-daagse reis in Costa Rica! En!!! Het allerleukste komt nog, daarna heb ik een reis in Mexico en Guatamala!!! Echt heel gaaf!! Maarre dat was het voor vandaag. Wel heb ik nog een verzoekje: ik zie dat mensen mijn website bekijken (als het niet alleen mijn moeder is 15 keer per dag... haha), maarre waar blijven die comments??? Zo moeilijk ken het toch nie weze??? Ciao! Jenny